Yine yol göründü gurbete

Hani sunucu, “Hava sıcaklığı mevsim normallerinin üstünde…” der ya, İstanbul işte bu tanıma tıpatıp uyuyor bugünlerde. Klimalar çalışmaya başladı bile.

Kuaför de açmış klimayı sonuna kadar ama içerisi hala sıcak. Baktım, üst pencerelerden biri açık kalmış. Manikürcü hanıma “Klimayı açmışsınız, bari camı kapatsaydınız.” dedim. “Önemli değil, camda tel var.” dedi.

İnsan böyle durumlarda ne diyeceğini şaşırır.

Ben de kalakaldım öylece.

*****

Turla Kastamonu’ya gitmiştim. Erken dönmem gerekince gruptan ayrılıp o bölgenin otobüs firmalarından birine gidip dönüş biletimi aldım ve saat 13.00 de İstanbul’a doğru hareket ettik. Bir saat sonra çay kahve ve bisküvi ikramları başladı. Yol boyunca doğanın güzelliği ve yeşilin her tonundan ağaçları izlerken bir saat daha geçti. Bir ara yanımdan geçen hostes hanıma usulca “Ne zaman mola vereceğiz?” diye sordum. “İki saat sonra.” dedi. Benim “Hay Allah” diye mırıldandığımı görünce de “Tuvalet ihtiyacınız mı var?” diye ekledi. “Neyse, önemli değil.” dedim.

Keyifle camdan dışarıyı seyretmeye koyuldum. Beş dakika kadar sonra hostesin mikrofondan gelen sesiyle irkildim.

—Sayın yolcularımız, şimdi kısa bir mola vereceğiz. Lütfen yerlerinizden kalkmayın.”

Bu anonsla birlikte otobüs yolun sağına yanaşıp tek pompalı küçük bir benzincide durdu. Otobüs durunca yolculardan bazılarının ayaklandığını gören hostes ikinci bir anons daha yaptı.

—Sayın yolcularımız, lütfen yerinizden kalkmayın. (Parmağıyla beni işaret ederek) Hanımefendinin acil ihtiyacı için durduk. Sadece o gidecek.

İnsan böyle bir durumda sadece ne diyeceğini değil ne yapacağını da şaşırır.

Ben de kalakaldım öylece.

Otobüsteki bütün kafalar parmakla gösterilen hanımefendiye yani bana döndü. Hostes benim için yaptığı bu güzellik karşısında teşekkür bekleyerek mutlu bir ifadeyle bana bakmayı sürdürdü. Bense olayın bir an önce bitmesi için ilk şaşkınlığımı üzerimden atıp yerimden ok gibi fırlayarak benzinciye koştum. Şimdi düşünüyorum da benim acelemi gören diğer yolcular kesinlikle durumumun çok vahim olduğuna karar vermişlerdir.

Sonraki tüm molalar da dahil olmak üzere bir daha yerimden kalkamadan İstanbul’a kadar koltuğumda iyice ufalmış olarak geldim.

*****

“Yine yol göründü gurbete…” der Barış Manço benim o çok sevdiğim şarkısında. Bir iki gün sonra dilimde bu şarkıyla düşeceğim yola. Umarım kalakaldığım yeni bir vukuat yaşamadan gider ve dönerim. Demem o ki; 15 gün yokum.

Sevgili blog dostları, gitmek güzel ama dönüşte okuyacağım birikmiş yazılarınız oldukça geri dönüş de güzel olacak.

Not: Resim için bir detay daha; Sarı lacivert otobüsün burun üstü çakılmış olması ne ilginç bir tesadüf değil mi?