Yitirilmiş Masumiyet

Zamanın yüzümüze yansıyan çizgilerinden anlarım ben... Zaman nasıl geçer? Ben bu çizgileri seninle paylaşmak için varım hayatında da bu gün de... Biliyorum düzeltemem ama sevimli kılabilirim... Ömrüne ömür katamam ama ömrünü mutlu kılmaya çalışırım... BEN...

Yeni doğmuş bir bebeğin gülücüklerinle kucaklarım her sabah... O sevimli haliyle... Sultanlara layık bir kahvaltı hazırlayamam belki ama... Hissettirebilirim sana kalbimin sultanı olduğunu... Bin bir çeşit yoktur belki sofram da ama... Seni bin bir çeşit sevginin haliyle sevebilirim...

Ben beni büyütme zevkini sunarım öylece eline... Benle vakit geçir, beni ve kendini mutlu et diye... Böylece...

Benim sevgim bir çocuğun masumiyetindeki bakışlarında, yüreğinde gizli, belki çocukca ifade edememekte ama heyecanın da gizli...

Kaç baharı izliyebilirim omuzlarında...

Kaç kışa şahit olurum kollarında...

Yaz gibi sıcaklığını arıyorum gönül kapında...

Sonbahar gibi döktürme yapraklarını kapımda...

Ben bende ki çocuk ruhumla severim...

Eğer sevmek yitirilmiş bir masumiyetse çoçukluğumuzda...

Yitirilmiş bir masumiyetti sevgimiz çocukluğumuzdan kalan...

Bu masumiyetle sevebilirmiyiz? Bu dünya da yalan...

Ben bendeki kalanlarla severim inan...