Yoğunluk içindeki yorgunluk

Yapman gereken işler vardır, yoğun ve aynı zamanda yorgunsundur ama tatlı yorgunluk ruhsal değil beden kaynaklı bir uyuşukluk. Tam toparlamaya çalışmaya başlamışken kendini, bi yazı çıkar karşına, bir şiir belirir ekranının tam ortasında, ruhundan birşey koparmışlarcasına acı çekersin, beynin çalışmayı durdurur, midene kramplar hucüm eder. Kalbin deli gibi atar, yüzüne ateş basar.

Bunların hepsi o sevdiğin ama unutamadığın kıçı kırık kişinin sözleri yüzünden gelmiştir başına. Hayatına devam eden, senin ne yaptığını artık hiç mi hiç umursamayan kişinin iyi olduğunu hatta eskiden seninle olduğundan daha da iyi olduğunu okuduğun bir yazıdır sana bunları yaptıran. Kalbin ve beynin savaş halindedir evet, aklın doğru yoldadır büyük ihtimalle ama kalbi ikna etmek için yeterli delil var mıdır? Ben söyleyeyim size, varsa bile kendi doğrusundan şaşmayacaktır kalp. Kafasının dikine gider illa benim istediğim olacak, beni sevicek, beni özliyecek, bana geri dönecek....

Bunların hepsi kendi bencilliğinizden kaynaklanan şeyler. Artık istemiyor sizi daha ne! Adam kurmuş düzenini herşey tıkırında istediği şeker alınmadı diye mızmızlanan küçük çocuklar gibi zırlamanın ne alemi var. Senin yolunda olmak istemedi, zorla kendi yoluna sokabilir misin onu? Sensizliğin acısını hissetmeyen birine onsuzluktan bahsedebilir misin? Yalnızlığının içinde kaybolurken o neden yalnız değil neden benim gibi mutsuz değil diyebilir misin? Peki ya bunları diyebilirsen bu senin bencilliğinin göstergesi mi olur? Yoksa onun sana bir zamanlar deli gibi hissettirdiği aşkın, ayrılığa vurduğu gölgesi mi? İnsanlar neden başaramıcağını bildiği halde bi işe başlarlar, neden ayrılacağını bile bile sizi kendilerine aşık ederler, neden tutamıyacağı sözler vererek karşılarındakileri etkileri  altına alırlar, bir gün sizi bırakıp gideceğini bildiği halde neden o kokusunu beyninize kazıtırlar, neden sizi neden sorusuyla baş başa bırakırlar???...