Yoğurtçu

Bir kış günüydü. Hava iyice soğumuş, kar yağıyordu. Ben sobanın yanında bile üşürken, sokakta, yaşlı seyyar yoğurt satıcısının çan çalıp, ayazda çatallaşmış sesini duyunca duygulandım ve pencereden baktım;

-Yoğurtçu! Taze günlük yoğurt... diyordu.

Yüzü sert esen rüzgârdan morarmış, titreyen dizleriyle güçlükle yürüyordu. Onu bu halde görünce acıma hislerim daha da arttı. Kendi kendime: "Bu fırtınada ben bakkala bile gitmeyi göze alamıyorken, şu garip, yaşlı adama bak, ekmek parası için nasıl da sokak sokak dolaşıyor. Ah fakirlik ah!"

Koltukta oturan eşime:

-Bir tepsi yoğurt alır mısın? dedim.

Eşim:

-Dolapta yeteri kadar yoğurdumuz var. Hem bir tepsi fazla değil mi? deyince ben üsteledim:

-Zararı yok hanım; sen yoğurdu karcayacak yer bulursun. Ama şu ihtiyar , zavallı adamcağız yoğurdunu satabilseydi bu soğuk havada üç kez sokağımızda geçer miydi?

Son tepsiyi de ben alınca yaşlı yükünden, ben ise acıma duygusundan kurtuldum