Yok edilen umutlar

Düşmeme izin verme desem, çölde yankılanacak gibi sesim. Sanki sesim bir kum tanesinin içine saklanmış gibi. Derin bir sessizliğin içinde titriyor sessizliğim. Umudum bir çocuğunkinden çok da farklı değil, sadece topraktan olduğuma inanmadım. Zaten yaptığım çamurdan adamlara ruhumdan biraz üflediğimde ve o çamurdan adamlar sesim gibi yok olup gittiğinde tüm inancım çoktan kaybolmuştu... Hala düşüyorum... Parmaklarımın uçları içimdeki çocuğun parmak uçlarından kayıp gidiyor ama gecenin rengi yine de değişmiyor. Aynı şarkının melodisi gibi kendini sürekli tekrarlıyor. Kaybolan umutlarımın renginde bir şarkı gibi tekrarlıyor.

Gözlerimi açtığımda hala gözyaşlarımdan daha hızlı düşüyorum. Aynanın arkasında da tutunacak hiçbir şehrim kalmamış. Şehrim, kalbimin diğer şehirlerinin gölgesinde. Kalbim yok gibi. Kalp atışı bende ölüm sessizliğindeki çığlıklar. Paramparça... Seninle uyuyup yalnız uyanma duygusu gibi. Belki de kaybolan sadece soğuk bir ürperti rengindeki pamuk şekerleri.

Karanlık varlığını sesimin içinde saçma sapan bir yemin gibi ve ayağında tek ayakkabısı ile üşüyen çocuk nefreti gibi hissettiriyor. Bunu öncesinde söküp atabildiğimi zannetmiştim. Ama olmamış, yine acıdı kalbim...
Ama sen cesurdun. Cesur olması gereken sen değildin, sen hiçbir yerde kalmıştın, olmayan şehirde olmayan bir ürpertiydin. Ama lanet olsun çok cesurdun... Neden tuttun elimi, neden izin vermedin düşmeme... Bunu yapmamalıydın. Bunu yapması gereken sen değildin çünkü. Acizliğim içerisine gömülmüş bir ıslak kaldırım gibi. Herkes gitti... Sadece sen kaldın, bir damla gözyaşını uzattın ve tuttun elimi. Yağmur... Eski bir şehrin içinde yağmurdan kalma bir umut... 

Buradaki tüm gerçeklikte, yağmurdan kaçmayı başarmış birkaç rüya damlası... Tarafsız, rengârenk ve ışıl ışıl...