Yok gibi

Yaşanan onca şeyden sonra hayattan kalan umutlarımız var mı acaba diplerde ? Belki tortu belki de bir avuç korkudur fosil gibi diplerinde kalan ömrümüzün. Müzik gibi dinlendirirsin zihnini, sessiz ve derinden gelen serin bir huzurla. Sürpriz bir parti gibidir karşılaştıklarımız. Eğlenirsin, coşarsın sürecinde. Sonra bir bakmışsın herkes gitmiş, kimsecikler kalmamış ama senden sadece bir yalnızlık kalmış. Kendini anlatamazsın aynalara ve kimbilir daha sonra nerede doğacaksın yeniden ? Kim olacaksın başka bedenlerde ? Terk edenler olacak , gelenler de olacak tabi. Ama eskisi gibi olabilecek mi yeniden yaşamak istediğin hayat ? Hayat tekrar gebe olup heyecanlar doğurabilecek mi kucağına nur topu gibi ? Bir düşünmek lazım bu detayların kirli karmaşasını. 

" Geçenlerde bir tanıdık aşkı gördüm yolda " diye başlayacaksın söze yeniden. Parmağının ucunu dilinle ıslatarak akan sayfalara göz atacaksın ucu ucuna. Gözlerin eski zevklere dalacak umutsuzca. Yağmurun pıtırtısında gözyaşlarına boğulacaksın, yılana sarılır gibi imdat çığlıkların tüneyecek boz hoyrat kuş yuvalarına. Bir adım attğında ardından bir adın kazınacak aklıma. Telefonlarım susmayacak sen sustuğunda. İçim yanmayacak kan gibi, cız gibi erimeyecek hayallerim. Tılsımlardan ruhum süzülecek ve kör kurşunlar yaralayacak şehvet çığlıklarımızı. Yok gibi, kalmamış gibi azalacaksın hayta endişelerle. 

Akar durursun bulut bulut maviliklerde. Kaşlarını çatar, göğsünü içine çekip yağmur olursun çırılçıplak kucağıma yağarken. . . Gökkuşağının özüsün; şeffaf, derinden ve yok gibi. . . 

Gökhan Cenker