Yok olmaya adım adım

Büyük bir yıkım yaşıyor ruhum. Geriye dönüp bakıyorum hayata... Bir film karesi gibi gözümün önünden akıp gidiyor hayat. Beni ve sevdiklerimi bir yerden bir yere savurmuş. Anlam veremiyorum yaşadıklarıma. Umutların efendisi misali yıkılıp yıkılıp kalkıyorum ayağa. Yağmurlar da yürüyorum ve durup gökyüzüne bakıyorum. Anlam vermeye çalışıyorum gökyüzü neden bu kadar karanlık... Yoksa karanlık olan benim ruhum mu? Elimi uzatsam tutarmı diye düşündüğüm "Aşk"... Gerçekten de hissetiklerimin klavuzu mu olacak? Hani kullanma talimatları? Yine aynı hataları yapmaktan korkuyorum anlaşılan... Derin derin bakıyorum kuytu köşede pusu ya yatmış yalnızlığımı. Sesleniyorum , bağrıyorum avazım çıktığı kadar. Yoruluyorum... 

Yüzümden kayan gözyaşlarımın hesabını soruyorum yaradana... İsyan ediyorum aldığım hernefeste... 

Dokunuyorum hayaline fakat canım çok acıyor... Arkama bakıyorum... Geride bıraktığım yaşantıma... Anılarımı tazeliyorum kadehime koyduğum her şarap da. Sonra kapımı çalıyor... Gözümü açan biri çıkıyor. Veda vakti geliyor... 

Gidiyorum beni benden alan zamana... Arkama bakıyorum gitme diyen sesleri duyuyorum... Şahit ol yaşananlara dostlarıma... Hata payı bırakmadı bu hayat bana diyorum... Uyanıyorum..... 

Gözümü açıyorum yalnızlığımın kuçağında... Etrafıma bakınıyorum kim kaldı diye... Kimsenin olmadığını anlıyorum... 

Kalkıyorum gözümden dökülenlerin üstüne bir su çarpıyorum... Kendime geliyorum... Oturup gördüklerimi yazıyorum hayatıma dair... Paylaştıkca azalır diye düşünüyorum ama olmuyor... Bana neler oluyor bilmiyorum... 

Duygularımı ifade ediyorum medcezir aklımla... Bir anlık hayal idi... Düşünce kırıntıları kaldı sadace geri bıraktığı... Şimdi Cümlelerimi sonlandıracak noktayı bulamıyor, her seferinde bir dahaki sefere diyorum.... Ve YOK OLMAYA ADIM ADIM İLERLİYORUM...