Yokluğunda kaç gözyaşı eder adın!

Bu tümcede ne kadar büyük bir derinlik gizlidir.

Bir insanı yok etmek silmek için hayatımızın en ince noktalarına kadar kazımak için tüm hoyrat spatulaları kullanarak çabalarız.

Gider, bizim içimizde tutunacak hiçbir dayanma noktası bulamayınca sessizce gider, geldiği gibi sessizce.

PEKİ NEDENDİR GİDENİN ARDINDAN irademizin dışında süzülen bu kırık gözyaşları?

Vicdanımızın sesi midir?

Giderken bize ait bişeyleri de söke söke sürüklediği için midir?

Yoksa bitti sandığımız ama içimizde bitirilememiş değerlerin ayak izleri midir bu hüzünler.

Dün bu ezgileri uzun uzun dinledim, EMRE AYDIN'ın cd.sinde yer alan bu güfteler çok inciticiydi.

Dün bu ezgiler ile çok sarsıldım,

Dün kendimi bu çığın içinde hissettim.

YARIM KALMIŞ,

YAŞANAMADAN TÜKETİLMİŞ,

YIPRATILMADAN ESKİMİŞ, tüm sevdalar düştü kalemimin peşine.

Yazmak istedim bu hüzün ve hayal kırıklıklarını.

YOKLUĞUNDA KAÇ GÖZYAŞI EDER ADIN,

değil;

VARLIĞINDA KAÇ GÜLÜŞ EDER, AŞKIN...

Olsun istedim...

YAŞAMLARIMIZDA gözyaşları, pişmanlıklar, vicdan muhasebelerinde yenik düşüşler olmasın diliyorum dostlarım.

GAM KEDER VE AYRILIKLAR YAKINIMIZA UĞRAMASIN.

Sevgiyle...

NİLGÜN ÇAKICI/ B U R S A