Yokluk belası

İyi günlerim oldu sevgili; günaydın kuşları öptü alnımdan ve sensiz günlerin helali oldum. Sonra tıpkı sen sevmek gibi yokluğunu sevmeyi sevdim, ipsiz sapsız bir serseri çığlıklarında yok olmanın varlığından daha şahane ve şan dolu olduğunu fark ettim. Deliydim ben, hep yokluğuna âşıktım oysaki. İyi geceler öpücüğünü duvarlarda yankılanan yokluğunun yankısı keserdi, bir soluk seslenirdi ben iyi gecelerden gündüzün telaşlı dilberine dönüşürdüm. 

 

Duam çağırıyor seni; Allah kabul etsin. Islıklarımın hiç sesime dönüştüğü avuntu gecelerimde bir arpa boyu yol kat edemeyişimize sahur yapıyorum. Yarın akşam yokluğunun iftarında çok şükür diyerek bir kez daha sensizliğe doyacağım. 

 

Aç bırak beni sevgili; bunca yokluk bana çok gelir, sensizliğe kusar sana küserim. Sana küstükçe seni özler, seni özledikçe kendime sarılmayı hayal ederim. Sen demek ben demekti; ben aynada bile görmüyorum artık kendimi, bir hüzün dolu araba geçti kalp trafiğimden, içinde sen vardın, aşk kazasından bizi emniyet kemersiz kurtaramadın. Hiç günün ötüyor sevgili; bende bekleyiş gökyüzüme kalpli bulutlarımı çiziyorum şimdi... 

 

Dilara AKSOY