Yokluk Ve Yoksunluk

Hayatımız boyunca toplum olarak ne çok yokluk ve yoksunluk sınavlarından geçtik. Geçmeye de devam ediyoruz. Çok benzer iki sözcük olmasına rağmen o kadar farklı anlam yüklüler ki; “Yok” var edemeyeceğimiz durum.  Yani, sadece ben de değil herkes de yok! Ülkede yok! Hep beraber katlanmak zorunda olup, çok emek vermemiz gereken durum. “Yoksulluk”  ise çaresizlik, el atamadığımız, çözüm üretemediğimiz ayıbımız. Burayı uzatmayacağım.

Malum günlerimiz muhtemelen bir birine benziyor. Arada internet ya da televizyonda içi açıcı bir şeyler bulunca hasretle sarılıyorum. 

Zira sanat faaliyetlerine, seslere, sözlere, sahne tozlarına hasret kaldık. Değerli tiyatro sanatçımız Turgay Yıldız gündemi yorumlayan videolar çekiyor ve yayınlıyor. Yakalayabildiğim zaman izlemeye çalışıyorum. Doğru söylemek gerekirse ben videocu değil, okuyucuyum. Okuduğum şeyleri hayal gücümle harmanlamayı, kendimce yorumlamayı seviyorum. Filmi sinemada, oyunu, konseri sahnede izlemekten keyif alıyorum. Geçtiğimiz günlerde Turgay beyin bir videosunu izledim, dinledim ve biraz da ağladım.

Aklımda kaldığı kadarıyla güncel olaylardan, geçim sıkıntısından söz ediyordu. Ağlamamın nedeni usta sanatçı öyle bir yansıtıyordu ki; hem anlatıyor hem yaşıyor, yaşatıyordu. Evine ekmek götürmekte güçlük çeken bir babanın ağzından ilerliyordu video, “Sabah kahvaltıda sofraya oturduk, ocakta çayımız, sofrada biraz ekmek biraz zeytin vardı. Çocukların karnı doysun diye ben yemiyor, çocuklara da hadi bakalım en az zeytinle en çok ekmeği kim yiyecek? Dedim. Çocukların her biri kocaman lokma ekmeklerin yanına minicik ısırdıkları zeytinlerinin, yarısını öbür lokmaya saklayarak hem yiyor hem gülüşüyorlardı. Ben se arkamı dönüp çocuklarıma veremediğim hayatlarına ağlıyordum!”

Bunu yazmama neden olan ise, değerli yazarımız, “Zeytin Ekmek” başlıklı yazısıyla, Cengiz Hortoğlu oldu.

Teşekkürler Cengiz bey