Yoksa Bankada Biraz Dolarınız mı Var?

Siyasî sol ve sağ kavramlarıyla o dönem amatörce ve yüzeysel olarak da olsa  Kabataş Erkek Lisesi’nde tanıştım. O yıllarda ergen aklımla çok merak ettiğim ve kafa yorduğum şeylerden birisi, askerlerin ve polislerin Türkiye’de niçin sağcı olarak bilindiğiydi. Ve aslında  ezici çoğunluğunun niçin öyle olduğuydu.

Ya da tersten sorayım :  sosyalist devrimci bir polis ya da Türk Silahlı Kuvvetleri’nin  Marxist bir mensubuyla niçin çok karşılaşılmazdı? [1]

Akademik derinlikli,  doktriner ve “literatür destekli”  bilimsel temelleriyle ne olduklarını anlayabilmem için aradan uzun yıllar geçmesi gerekti ki, o ayrı bir mevzu.

Bu soruların teolojik-felsefî-beşerî-içtimaî-askerî-iktisadî ve nihâyet siyasî çözümlemelerini başka bir yazımızda  detaylandırmak üzere, bugünlük bir tarafa koyalım. Ama yukarıdaki sorunun cevabı aslında net : mülkiyet ya da kapitalizm.

Bu sene, Karl Marx’ın  meşhur Komünist Manifesto’yu (The Communiste Manifesto)  neşredişinin 170’nci yılı.  Ve  170 yıldır yâni 1848 senesinden beri milyonlarca insan özünde hep “şu temel” ekseninde can verdi: mülkiyet!  Kimi düşünürlere göre hiçbir şey, kimilerine göre her  şeydi mülkiyet.

Meselâ mülkiyet hakkı üzerinde  önemle duran Proudhon  “mülkiyet hırsızlıktır”  (la propriété, c’est le vol)  -[ lâ poğpğiete selâ  voöl  okunur ] tanımlaması ile ün yaptı.[2]

Ancak mülkiyet konusu  o kadar ciddî ve hayatî bir konuydu ki; bir Amerikan başkanın dünya tarihinde  bu kadar hayâsızca ve açıkça Türk Lirası’nı ilk kez hedef alıp ekonomik savaş ilân ettiği bir dönemde bile halkımıza,  Banka hesaplarındaki mevduatlara  el konulacağı  endişesi ve tereddüdünü yaşattı.

Birincisi, bu endişe yersiz ve gereksizdir. Anayasanın 35.maddesiyle mülkiyet hakkı teminat altına alınmıştır.

İkincisi, bu söylemler, yeminli siyasal iktidar düşmanları ve kim olduklarını artık kundaktaki bebeklerin bile bildiği malûm çevrelerin  pompalamasıyla oluşturulmuş  sunî söylemlerdir.  Halkta  korku yaratmaya yönelik, muayyen çevrelerce sistematik olarak masa başında oluşturulmuş  kaos projelerinin hayata geçirilmesidir.

Üçüncüsü, Türkiye’de sosyalist bir devrim gerçekleşmedikçe ve daha sonrasında da “tarihsel maddecilik kuramı” nın tanımı (historical materialism) gereği süreç komünist bir düzene evrilmedikçe böyle bir durum söz konusu değildir.  (-ki böyle bir şey, uzak ya da yakın gelecekte ütopya bile sayılamayacak kadar Türkiye gerçekleriyle bağdaşmaz.)

Beğensek de beğenmesek de, âdil olduğuna inansak da inanmasak da, mülkiyet ve özel mülkiyet kavramı kapitalizmin, Türkiye’nin ve dünya hayatının bir gerçeğidir. Eşyanın tabiatına, hayatın matematiğine uygun düşendir. Vicdansız ve kahpece uygulamalar, sistemi acımasızca uygulayanlar, bu denklemin rasyonelliğine hâlel getirmez.

Bir zamanlar şu cümleleri sarf etmiş bir polis memurunu hiç unutmuyorum.

Çünkü aslında kendisi, hayatın gerçekliğini tüm çıplaklığıyla anlatıyordu :

“Ekip arabası devriye hâlindeyken, caddede birbiriyle ölümüne kavga eden iki kişi görse  görmezden gelebilir ama bir vatandaşın parasını çalan bir kapkaççıyı görse ya da bir dolandırıcıyı fark etse peşini asla bırakmaz”…

Sabrın sonu ile