Yoksulluğun çocukları

(Bamteli programını seyrettikten sonra yazdığım bir şiir)

Neden soruyorsun televizyoncu amca,

Çalışmak günah mı suç mu?

Bana “çok küçüksün, evde olmalısın, ders çalışmalısın “ diyorsun…

Neden sıcak bir yuvam olmadığını bilmiyorsun.

Açlık ellerimin küçüklüğüne bakmıyor,

Yoksulluk çocuk diye ayırmıyor.

Rüzgar her gece naylon pencerelerden girerken,

Bu çocuktur diye ısıtmıyor.

Yağmur farklı yağmıyor üstüme,

Yağan karlar pamuk olup sarmıyor.

Neden soruyorsun televizyoncu amca?

Pedallarına basıp özgürlüğe uçmayı dilediğim

bisikleti mi alacaksın bana?

Yoksa yasaklandı mı çalışmak çocuklara?

Ne olur söyle büyüklerime yasaklamasınlar,

Okul ayakkabımı, kitaplarımı, çantamı nasıl alırım sonra?

Nasıl giderim okula?

Hayallerimin kapısından nasıl girerim içeri?

Hem başka çocuklar da varmış benim gibi,

Bir ben değilmişim hayat bizimle oynarken , oynamayı unutan...

Neden soruyorsun lunaparkı, oyuncakları, pastaları?

Benim lunaparkım ağaç dallarına kurduğum salıncağım,

Ve kendim yaparım oyuncaklarımı…

Bilyalı arabalarla yarışırız toprak yollarda…

Pastayı ise hiç bilmem,

Keşke bir kez tadı kalsaydı damaklarımda…

Ne olacağımı soruyorsun okursam,

Ben bir öğretmeni bilirim bir de polisi

Ama en çok polis olmayı istiyorum.

Elime silahı aldım mı korkmalı tüm suçlular benden.

Kim bilir belki yoksulluk da korkar...

Geride kalır yaşanmamış çocukluğum.

İçimde bin bir uhdeyle…