Yoksulluğun kanatları yok

Hayata karşı bir yönüm hep küskün kaldı; melankolik ruh halim mi diye düşünüyorum bazen fakat hayır daha fazlası; bireysel yenilenmenin gücü inkar edilemez fakat toplumsal acının gölgesinde kalıyor bu yenilenme. Farklı görüşler, inançlar var. Sınav dünyası diyoruz bazen fakat benim veya bildiğimiz Tanrı insanları açlıkla,yoklukla,savaşla mı terbiye ediyor? Tanrı aşka doğru yaptığımız yolculukta çıkıyorsa karşımıza; insanların yaşamsal zorluklarını ki buna insanlar sebep; Tanrıya dayatarak anlamsız bir açıklamada bulunmanın tek bir  amacı var; o da  kitleleri kontrol altında tutmak… Burjuvazi neden kanaat etmesini bilmez, neden çok çocuk doğurmaz, neden nikahsız çocuk doğurabilir peki dar gelirlinin bunlardan yoksun kalmasının sebebi nedir sizce? Yoksul insanlar kınanır ve sindirilirler peki Burjuvazi neden kınanmaz ve bizler  tarafından kabul görür? Namus kavgası diye tecavüze uğrayan köylü kızın hayatına neden son verilir; kim verdi bu hakkı bize… Evrensel aşkın varoluşsal parçalarından biriyiz hepimiz, farklılığımız yok fakat bedellerimiz neden ağır bunu düşündünüz mü?

 

Toplumsal baskılar altında ezilen bir sınıfın varlığı söz konusu; çığlıklarını duyuyorum. Korkunç bir acı var. Hiçbir çocuk aç kalmamalı, hiçbir çocuğun oyun oynama hakkı elinden alınmamalı, hiçbir çocuk savaşın gölgesinde ürkek büyümemeli ve hiçbir çocuk şiddete maruz kalmamalı… Her çocuk özeldir ve biricik… İhtiyacımızın da fazlasını isteyecek kadar aç gözlü olmasak; herkese insanca yaşayabilecek kadar kaynak mevcut. Biliyorum, bu kelimelerim yetmez daha fazlası gerek. Toplumsal duyarlılığa ihtiyacımız var şunun da çok net farkındayım ki; dünya dengesini dar gelirlinin hayallerini çalarak var ediyor.

 

Savaşın ve şiddetin kaynağının altında yatan sebepler çok net yoksulluk,eğitimsizlik ve önemlisi sevgisizlik… Yoksulun mahrum kaldığı ne varsa bilinçsizce korkunç bir savaşın parçası haline getiriliyor. Hiç bir sınıf veya millet daha kötü ve daha alçak değildir; aşağılamanın altında yatan sebepler var belli. Savaşa dahil olmuş kesim yoksun kalanlardır, onları kontrol eden güçler ise çok farklı. Ölüme hayır; insanca yaşamak her birey ve toplumun hakkı. Sağduyudan yoksun fikirler hepimizi öldürür. Seni öldürürsem ben de ölürüm; yaşamak için yaşatma mücadelesini vermek gerek.

 

Dünya’da gördüğüm tüm savaş mağduru çocukların resmi farklı değildi. Çocukların gözlerinde ki hüzün, korku ve açlığın resmi... Hayır çocuklar özgür büyümeli...