Yol ağzı

Burası bir yol ağzı. Hepimiz gelip zaman zaman burada dururuz. Aslında burası daha çok bir bıçak ağzı. Buradan öteye geçince geri dönüşü olmaz bazı şeylerin ya da olsa da zor olur, olsa da hiçbir zaman eskisi gibi olmaz bazı şeyler… İşin kötüsü burada her şey bir anda olur; dünkü imrenilesi yarenlik bir anda döner düşmanlığa.

“Gelip durduk seninle ben de burada işte. Sen söyledin, ben söyledim… Nasıl da bir anda değişiyor insanın iç iklimi. Nasıl bir anda kışa dönüyor tüm mevsimler. Nasıl buz tutuyor diller, kalpler…” Burası insan ilişkilerinde; hem de birbirini seven, birbirine değer veren insanlar için bile çok tehlikeli bir nokta: burası “Yanlış Anlaşılma” noktası. Buradan sonrası çok fırtınalı bir geçit. Her söz burada potansiyel bir kurşun, her hareket potansiyel hakaret…

Çok dikkatli ve uysallıkla geçilmezse, hatta bazen böyle davranılsa bile, çok yıpratarak geçilen bir boğaz burası.

Ama geçilmez değil. Her zaman olabilir hayatımızda böyle şeyler. Bazen anlatamayız kendimizi karşıdakine, bazen bir anda ağzımızdan kaçar bir kelime, kelimeler, bazen karşıdaki bizi yanlış anlamaya meyillidir, bazen biz içimizde dolanan ve aslında başkasına haykırmak istediğimiz birikmişleri, kendimizin de şaşkınlığı eşliğinde, bir anda kusuveririz karşımızdakine, bazen denk gelir, bazen ters…

Gerçek şu ki; burası herkesin üzgün olduğu noktadır. Yanlış anlaşılan bunun ezikliği altında ezilir durur, yanlış anlayan kırgınlığı, hayal kırıklığı ve öfkesiyle boğuşur durur... Oysa, bu buzdan mesafeyi çatlatmak için; sadece bir eldir uzanması gereken, bir sözdür inceden mırıldanarak dahi olsa sarf edilmesi beklenen, bir öpücük, bir bakış, kızgın dahi olsa, dudak kenarıyla dahi olsa; bir gülüş…

Müsaade etmemek gerek bağların kopmasına sevdiklerimizle. Bazen biz farkında olmayız ama, aramızdaki o ufacık boşluklar zaman içinde koca mesafelere dönüşüverir. Bağırırız sesimiz gitmez sonra, uzanırız eliniz yetmez…

Bu filmin tekrarı yok. Şu kısacık ömürde sevdiklerinizden uzak kalmak gibi de bir lüksünüz yok. Sevgilerin her an, tarafların bile hayret edebileceği bir şiddette, nefretlere dönüşebileceğini aklınızdan çıkarmayın hiç. İnsanı en çok yaralayanın, “Dostun atacağı gül” olduğunu da…

D. Dara KILINÇ