Yol ayrımı...

Cennet* yolu yokuştu

yol ayrımı yüreğimin tanığı

kızılağaç döker yapraklarını

aşk içimde san ki ürkek bir kuştu

yol ayrımı dönüşüne düştü gözlerim

yol boyu akışında bir ırmak yalnızlığı

en keskin dönemeci bir kaynak suyu

ırmak akıyor ölü yaprakları sürükleyip

yürüyorum, gök yüzüm de mavi deyip

ama "hava kurşun gibi ağır" içim acır

bağırsam da yalnızlığım sende sağır

dönüp baksam hasret, karşı yamaçta

eski ahşap ve kerpiç bir karadeniz evi

yürüyorum ağır ağır sanki yağmur başlıyor

serin bir damlacık dudağıma düşüyor

nabzımın her atışıyla adımlarım yarışır

yüzüm ıslak elim ıslak yol çamura bulanıyor

bir adım sensizlik, bir adım zaten sessizlik

nekadar susarsam, okadar çok içim yanıyor

yürüyorum... ben susarken yağmur çağlıyor

havadaki inişlerin sesini sanki kjimse bilmiyor

damlanın damlayı itişi gibi benimle didişiyor

bir türkü dilime dolanıyor "yollar seni gide gide usandım"

uslanmıyor yüreğim, susuşlardan daha beter kanıyor

can çekişen bir ceylanım, bu dağda kendi gözümde

ağa düşmüş bir atmacayım, sarı-siyah bakışlarda

yol uzadıkça suskunluk, taze mezar sahibini bekliyoy

yağmur daha şiddetlendikçe gözlerim den akıyor

daha yolunb başındayım...

mutluluğa koşmalıyım, ıslanmadan eve ulaşmalıyım

KASIM...1989.

"yollar seni gide gide usandım"