Yol bitti

Gidilen yolların arkasına sığınamıyor insan. Uzun, iki tarafı ağaçlı, bol çiçekli, bol yapraklı, kimi zaman ıslak, kimi zaman güneşten asfaltın eridiği bir yol...

Bir çırpıda büyük heyecanlarla, mutlulukla koşuyorsun... Bütün dünya seninmiş gibi. Sadece sen yaşıyormuşsun gibi... Belki de hayat gerçekten bu derken yolun sonuna çabucak ulaştığını farkedemiyorsun. Geri dönüp baktığında ise aynı yolu tekrar yürümek de istemiyorsun. Aynı hazzı vermiyor çünkü. Çiçekler, ağaçlar o kadar güzel görünmüyor.

Gidecek bir yer de bulamıyorsun. Hiç bilmediğin bir dünyada tek başına kalmış gibi hissediyorsun. Tek başına kalmak... İnsanın kaderi bu mudur acaba?

Kalabalıklar içinde, sevdiğinin yanında, arkadaşlarının, ailenin arasında, kocaman bir alışveriş merkezinin içinde tek başına kalmak.

Sahte olmayan birşeyler var mı benim bilmediğim? Çocuk oyunları gibi midir hayat? Oynadım, yoruldum, unuttum, küstüm... Hatalar neden çoçukluğumuzdaki kadar çabuk unutulmuyor? Neden yüreğimizi delip de geçiyor yetişkinlerin attığı oklar? Artık daha güçlü olduğumuz için mi? Neden anlattıklarımız kalbimizden değil de, beynimizin kıvrımlarından zehirli atıklar gibi süzülüyor?

Uzun bir yol daha koşacak gücüm var mı benim? Gücünüz var mı?