Yol değişti. Göçüyorum!

Dört bir yanı cennet ülkemin (!) yaşayanları İstanbul cehennemine önlenemez akışı için binbir türlü neden çıkıyor karşımıza.

İnsanlar neden cennetten cehenneme doğru akıyorlar?

Trafik keşmekeş, hırsızlık kapkaç üst seviyede, bir tantana bir curcuna İstanbul'a gidenleri bekliyorken nedir bu mazoşist eğilim.

Diye düşünürken yaşanılan bir küçük kasaba göçü gözümün önünde oluşuveriyor.

Daha önceden güneş gelmiyor diye "kesilen dağ" ile Türk medyasında nacizane bir yer edinen Fatsa'ya bağlı Yalıköy kasabası artık bambaşka bir telaş içine düştü. Adnan Menderes zamanında yapılan Karadeniz'i sahilden boydan boya geçen derme çatma ama tek olan yol üzerinde bulunan Yalıköy; eti, ekmeği, köftesi ile haklı olduğunu düşündüğüm bir ün kazanmıştı.

Dağların arasında, denizin içinde meşhur Ordu derelerinden bir kaçına sahip, yeşil ve mavi dışında rengi olmayan bir cennet köşe. Yaşayan halktan daha fazlasını göç vermiş ama gidenler unutmamışlar. Her boş zamanında memleketine koşar olmuşlar. Gençleri Üniversite'ye gitmeyi erdem olarak görmüş ve bu yolda çokca başarılı olunmuş. Kalanlar kendilerine bir iş bulmuş veya kurmuş.

Gel zaman git zaman çokca bakan ve hükümet eskiten Karadeniz Sahil Yolu devreye girmesiyle beraber yolun güzergahı değişti. Daha önceden 5 dakikada 60 arabanın geçtiği yoldan günde 60 araba geçer oldu.

Zaten Karadeniz kimseden bir destek görmeksizin kendi yağıyla kavrulan, geçimini güç koşullarda sağlayan ve oldukça fazla göç veren bir bölge. Bütün bu olumsuz tabloya bu yıl balığın az tutulması, fındığa verilen çok çok hatta çok düşük fiyat nedeniyle sıkıntı eklenmişken birde yolun geçiş bölgesinin değişmesi nedeniyle dünden bugüne gelen bütün geçinmek için gerekli modeller ters yüz oldu.

Meşhur köfteci 25 kişi çıkardı. 7 kasap iş yapamaz oldu. Fırınlar işçi çıkardı. Tabiki ve saire ve saire.

Eee ne oldu şimdi?

Bekle bizi İstanbul.

Zaten akrabalarımın yarısı senin üzerinde.

Şu an 500 kişi kadarız.

Ve cehenneminde bize de yer ayır. Kenara bir yere sıkışırız. Gerekirse arkayı 5 değil 6'larız. Oldu.

İstanbul'a değil vize, girenleri falakayada yatırsan fayda etmez. Geçimin İstabul görüldüğü Anadolu'ya yatırım yapılmaz ne hali varsa görsün denilirse oda tutar cehennemine gelir.

Ama;

Memleketinden büyük şehre göç etmiş insanın kalbinde hep vatan özlemi vardır. O özlem dalga dalga büyür. Bugün, yarın, öbür gün veya "beni köyümün yağmurlarında yıkasınlar" olur.

Seni özledim Yalıköy. İnşallah (yarın!) oradayım.