Yol

Uzun bir aradan sonra merhaba arkadaşlar...

Bir ara yazı yazmanın verdiği o hevesle birkaç yazı yazıp burada yayınladım.Fakat sonra tembelliğin o eklemleriniz üzerindeki ağır baskısını hissettim ve kalemi bir tarafa fırlattım, yazmayı bıraktım.Düşüncelerimi yazıya dökmektense beynimin içinde karanlığa terk edilmesine izin verdim.Düşündüm ama yazmadım.

Bu gece kararımı değiştiren neydi derseniz bilmiyorum.Kulağımda Kazım Koyuncudan yöresel ezgiler ve karanlığın içindeki o sessiz ortam beni yazmaya zorladı adeta.Bir şeyler yazma ve bir şeyler üretme gereği hissettim içimde.

Üretme gereği hissetmek!Herşey bu cümlenin arkasında saklı bence.Dünyada egemen olan sistem bizi tüketici yığınlar haline getirdi.Bizi tüketmeye, daha fazla tüketmeye zorlayan bir sistem...Ben bu sistemin karşı tarafından ters yöne hızlı adımlarla ilerliyorum sanırsam.Çünkü bize tükettiğin kadar insansın diyen sisteme karşı ürettiğin kadar insansın fikrini benimsemiş bulunuyorum.

Gecenin o huzur veren sessizliğinde birden bana yazabilmemi bahşeden düşüncelerim gecenin tüm huzurunu altüst ediyor.Acaba Filistinde de geceleri o huzur verici sessizlik var mıydı?Ve Birgün gazetesinde rastladığım bir haber geliyor aklıma."Dünyanın 3'te 1'i savaş içinde."Birden tüylerim ürperiyor ve tekrar o derin düşüncelere dalıyorum.Neden?

Sistemin yolunu tersten gidiyorum ben.Ve sanırım sistemi kavrayamıyorum.Ortalama 70-80 yıl yaşayacağız diyelim. (ki Botswana'daki kadınların ortalama ömrü 39 yıl)Neden bu süre içinde birbirimizin sırtından yaşamayı tercih ettik, kardeşçe yaşayabilecekken?

Dünyada 800 milyon aç insan var.Dünya'nın 5'te biri günde 1 dolardan az bir gelire sahip.Sadece Hindistanda 2.5 milyon çocuk işçi var.Dünyada her saat 1 kişi kara mayınları yüzünden ölüyor.Ve bunun benzeri sayısız olay daha gerçekleşiyor dünyamızda...

Bunu durdurmanın tek yolu var galiba.Durun.Bir daha düşünün.Geriye dönün.Ve sistemin istediği yolun tersine doğru olanca gücünüzle koşun....