Yol

Bu kalabalığı arkasından götüren omuzlarda giderken de dur diyebilse! O’nu uğurlayan eller O’nu duyabilse, yanlışlarından dönebilir miydi? Aymazlıkları biter miydi?

Yaşamını, savlarını kanıtlamakla geçirmişti. Bildiğinden şaşmadan kaynakları sağlamdı. Çıktığı “yol” inişli yokuşluydu. Sözünü sakınmadan konuşanlar boş teneke örneğinde olduğu gibi yüreğini yakıyor, usunu bulandırıyordu.

Kalabalıktan,
“Seni anlamadan yolculuyoruz!”
Ünlemesini duyanlar yinelediler.

Bir başkası,
“ Seni anlamak bir onurdu, kurtuluştu.”
Sesi daha gürdü.

Kimileri başları önde yürüyorlardı. Kadınlar az değildi kalabalık içinde. Onların kurtuluşu için az yorulmamıştı.İşte şimdi onlar da O’nu yalnız bırakmamışlardı.Kadınlardan önde giden başı açık olanı kalabalığa dönerek kendini dinlemelerini istedi:

“Bizlere yol gösteren, yaşadığımız sürede özgür olmamızı savunan bilge bir kişi omuzlarınızdaki! Yılmadı, ülkesini, ulusunu çok sevdi.Yazdığı kitapları, şimdi bizden okunmasını bekliyor.O, kitaplarıyla aramızda yaşayacak.”

Toplumların aydınları kolay yetişmiyordu. Kendini toplumuna, insanlığa adarken anlaşılamayacağını da biliyordur kuşkusuz. Kolay değildi yanlışları düzeltmek.

Kalabalık yol boyu yürüdü.Geniş alandan başka bir alana gelinmişti.Artık burada toprakla buluşacak olan bilge, doğanın yasasına boyun eğmişti. Bu kaçınılmazdı. Oraya gelenlerin tümü bu gerçeği onaylıyordu. Bilinen doğrular yaşadığınız sürede size görev yüklüyordu.İşte bu kalabalık, görevi bilenlerden birini daha sonsuzluğa uğurluyordu.

Kalabalık ağlamaklı, suskun! Uzaklaşanlar geri dönüp baktıklarında gömütünde dalgalanan al bayrak el sallıyordu kalabalığa. Bir yol noktalanırken yeni bir başlangıç yol başında bekliyordu.

İşte yaşamın özeti bu olsa gerekti.