Yol

Şehirlerarası bir yolda...

Gözlerin yol orta çizgisine takılmış...

Dümdüz ilerliyor ve sola geçiş yasak...

Kesik kesik çizgiler çıkıyor sonra...

Kesik kesik sahneler geliyor hayatımdan...

Ben en güzelini yaşamak isterdim yolların...

Engebesi az, kilometresi fazla olsun isterdim...

Ben, yüreğimde şekillendirirdim hayatı...

Gerçek, akıp giderken...

Bakmazdım gözlerine...

Ben, ellerimle verirdim şeklini yolların...

Sen, durmadan bozardın...

Bıkmazdım ki; yapmaktan, yeniden düzenlemekten...

Severdim ben yolumu, onarırdım tüm çukurlarını...

Yolum hayattı ve ben hayatı severdim...

Gün açılır giderdi, ben günü severdim...

Yüzüne özenle yerleştirdiğin, kimsenin sahteliğinden şüphe duymadığı gülüşleri severdim...

Ben dümdüz bir hayat gibi olsun istediğim yolumu severdim...

Sen, yüreğine sığdırmadığın gerçeklerden kaçıp;

Yan yolları seçerdin....

Hayat bu ya; ben senin daracık yüreğini, sevimsiz gerçeğini unutur, geçerdim...

Bilir misin? Hayat bazen gerçeklerden arınmayı, yani sahtelikle yaşamayı getiriyor...

Ben inatla kabullenmeyeceğim bunu ve inatla gerçeği alacağım yüreğime...

Düşünüyorum... Sen bir yalansın...

Dümdüz yoluma kesik atan bir kelime;

Hayatta yeri olmaması gereken bir yüreksin...

Sen; yüreğime bulaşan kara bir lekesin...

Duru bir yürekse bunu kabullenen ve duru bir bakışsa gözlerine değen

Kara düşüncelerini, yalan yüreğini silip atar...

Çünkü ben karambolleri sevmem, dümdüz yollardır hayatım...

Engebesine takılır saçlarım ve yüreğimle düzleşir hayallerim....

Ben dümdüz bir yolum...

Yemyeşil ağaçların arasında....

Hayat; senden ayrılan bir sevdayım...

Yolum, dümdüzüm, güneşim, sevdayım, gerçeğim


Fotoğraf : www.deviantart.com