Yolcu yolunda gerek..

Ne geçmişi sorguluyorum ne de bugünümü. Her bir nefes, her bir doğan güneş dünden daha umutla yaklaşıyor ruhuma. Hani bir şarkıda geçiyor ya:” Su misali yandı ömrüm, ben ne sevdalar gördüm.” Ne çıkar dolu sevdalar, ne hayaller yıkan sevgililer, ne sözde aşklar yaşadım. Ama hepsine ayrı ayrı teşekkür ediyorum ki bana hayatı öğrettiler.

 Evet, gocunmadan itiraf ediyorum ki bana hayatı öğrettiler. Ama unuttukları bir şey vardı ki asla ben gibi biri karşılarına çıkmayacaktı ve de çıkmayacak. Kimisi maddiyat yüzünden kapıya koydu, kimisi kıskançlık krizlerine girdi, kimisi ise eline geçen ya da geçecek 3 kuruş yüzünden dünyaları satın aldı. Belki üzüldüm ama sonrasında kahkahalar ile güldüm geçtim. Neden dediğinizi duyar gibiyim; sonuç olarak hepsinin bir ortak noktası varmış ki yazık çok geç anladım: para.

Bizim yaşlarımızda olan insanlar geçmiş aile terbiyesinin ve yetiştirmesinin ürünü olarak sadece maneviyata önem vererek yaşamışız ve hala da yaşamaya devam ediyoruz. Ya bu maddiyatçı olanlar sizce de yaşıyorlar mı yoksa sadece yaşadıklarını mı sanıyorlar?

Gün gelir de yaşadığı şehri terk etmek zorunda olanlar ya da farklı bir ifade ile bu şehrin kendilerini özleyeceğini sananlar, merak etmesinler bu şehir hakka hizmet ediyor ve hakkı haklıya teslim ediyorsa o gidenlerin arkasından da su dökecektir.

Öylesine bana hayat dersi yaşatanlara gerçekten müteşekkirim ki zira bana öylesine güzel bir duyguyu, gerçek aşkı, gerçek sevgiyi, değer vermenin ne olduğunu yaşamama imkân verdiler.

Şimdi kim nereye ve ne için gidiyorsa yolu açık olsun. Umarım bu gidiş onun için hayırlı olur ama eğer hala o mantaliteye sahip bir yapı varsa daha çok yeniliklere gebe olacaktır.

Artık veda zamanı: İyi yolculuklar…..