Yolculuk nereye…?

Zaman fazla hareket etme zamanı değil, dinginleşme zamanı.

Birçoğunun yardım etme niyetiyle kalıplara sokma çabaları, gözümü açtı, yaralarımı kanattı.

Ne istediğimi anladım ya da ne istemediğimi.

Yine ruhumun, benim okşamalarıma muhtaç çocuğum olduğunu biliyorum.

Yere daha yeni düştü.

Dizlerinden sızan kan, henüz kurumadı.

Karanlıkta, el yordamıyla yolumu bulmaya çalışıyorum.

Yolumu aydınlatan sadece,

gözümden yayılan yaşam ışığı.

O da sönmeye yüz tutarsa..!

Korkmamak işten bile değil.

Korkuyorum.

Gözlerim, iki buzlu cam…

Sendeleye sendeleye yürüyorum.

Öğrenmenin yaşı yok.

Geçemediğin sınavlar defalarca, değişik türde karşına çıkıyor.

Artık suçlamanın da faydası yok.

Geriye kalan, sadece anlam yüklemesi…

Tenin yalanlığı mı yüzüme vurulan..?

“Biliyordum” diyorum.

“Biliyorsan, neden bunca sınav..?” diyor, dipsiz kuyudaki ses.

Ağlamaktan gözüm şiş.

Arınma mı..?

Bitiş nerede başlar,

Başlangıç nerede.

Hangi dudak büküş de gizli,