Yollar

Bazen bir seyyah misali yollara düşmek, hayata yollardan bakmak lazım.

Yolları, insan hayatına benzetirim ben, yollar ki gelen geçenlerin ayağına paspas olmuş dünyanın bir kopyası değilde nedir? O yollarda üzüntüler, umutlar ve nice beklentiler yaşanır...

Onlar ise sadece olan biteni kayıtsız izlerler. Yol kenarlarındaki tabelalar adeta doğum günleri gibi çıkar karşımıza tek farkı vardır; biz her yıl bir mum fazla üflerken, onlar sürekli daha az mum tüketir, unutulmuş bir klise papazı misali... O en bitmez dediğimiz yolları da gideceğimiz yerin adını tabelada görünce tüketmiş oluruz. Sert veya usulca arabamızı parkederiz bir boşluğa adeta musalla taşı gibi ve bizi karşılayanların çığlıkları sela gibi gelir yorgun gözlere komşu olan bir çift kulağa...

Otobüs veya trenle gidenler daha beterdir. Bir savaşta, afette ölenler gibi toplu halde girerler gara, toplu bir sela okunur arkalarından: " Bilmem kaçıncı perona, bilmem nerden gelen araç girmiştir." diye.

Başlangıçlarda yine orada olur. Doğum ile ölümün kardeş olduğu, aynı yerden çıktığı gibi...

Hayatı sorgularız yollarda, kiminin bir haritası vardır, kimi ise kendini rüzgara bırakmış bir yaprak gibi savrulur ardına bakmadan.Akılda hep bir soru vardır. Oysa ki gideceğimiz yeri bilmenin bu soruya hiç bir katkısı yoktur.

Yollarda kazananlar ve kaybedenler hep aynı şeridi kullanır. Ve radyonun düğmesini çevirdiğimizde, hoparlörden gelen eski bir şarkı gibi her ikisi de : Ferdi Tayfur'dan "Derbeder"...

Bu arada o soruya gelince;hepimizin aradığı bir soru gelir akla: "Yol mu? Yolculuk mu?" , " Yaşam mı? Yaşamak mı?" sorusu kadar kısa ve öz...