Yolların yolcuları

Zamana tanıklık eder eşyalarımız. Yine toparlanma vakti geldi. Bir bir eşyalar elenecek, hangileri ayrılacak, hangileri götürülecek veya birilerine verilecek.

Yüreğimin uğultusunu duymamak mümkün değil elbette, kafamda binbir düşünce, bavullarla taşınan hayatımızın bir bölümü burada noktalanırken bir hüzün kaplıyor ister istemez ruhumu. Bu gönül neden bu kadar duyarlı olabiliyor bilinmez.

Belki de gezdikçe ruhumuzda ferahlık hissediyoruz. İnsan gittiği ve yaşadığı yere alışıyor ister istemez. Hiç bir şey almam derken çiçekler ekiyorsun ellerinle, ekilen çiçekleri kokluyorsun mevsimine göre. Balkonunda gül, sardunya, biberiye, menekşe, en çok ta evin içinde üç yapraktan ektiğim saksı menekşesinin küçük küçük yavruları. Onları kimlere vereyim diye düşünceler geçiyor aklımdan.

Eşyalar tek tek ayıklanıyor düşüncelerimde, henüz gidilecek yeni mekanı olmasa da kutu ve bavullara konulacak. Günlerce yorulup kan ter içinde kalıp, kızıp, öfkelenip üzüleceğim. Biten vakitlerin ardından hazırlanıp yola koyulacağız. Hangi dala konacağız kimbilir. Kimler yeniden hayatımıza girip komşumuz ve arkadaşımız olacak. Sonra arabanı satarsın yenisini almak üzere yollara koyulursun.

Kıymetsiz kalplerde kıymetin nereye kadar kıymetlenir. İnsanın değeri her zaman aynı tartılarla tartılır mı? Reakabetin acımasız yüzünü yaşarsın her yerde.

Emekler eklenir bir bir. İlişir duvarlarındaki çeyizler gibi. Taşınıp, göçerken gökyüzünün bir başka şemsiyesini görmek üzere yola çıkarız.

Mavi, sıcak ve temiz bir ortam. Henüz gönlüm gitmeye hazır değilken yollara düşme vakti....