Yönetici muhalifi ressam Avni Amca

Bir millet ki resim yapmaz, bir millet ki heykel yapmaz, bir millet ki fennin gerektirdiği şeyleri yapmaz; itiraf etmeli ki o milletin ilerleme yolunda yeri yoktur." (Atatürk'ün Söylev ve Demeçleri, Cilt II, s. 67)
...
Kadıköy’de oturduğumuz yıllardı bundan 15-20 önce. Fakirden iyice, orta halli insanların yaşadığı bir Rasimpaşa mahallesi. Birbirine yanaşık düzenle yaslanmış, Karadeniz’li mütahitlerin 70 li yıllarda yaptığı apartmanlardan birindeyiz. Apartmanı yaptıran ve burada dairelerinin neredeyse tamamının sahibi olan Karadeniz’li beyefendinin ısrarı ile yönetici oluyorum. 

Yönetici mi oluyoruz, dert babası mı belli değil. O yıllarda doğal gaz yok. O semtte de kaloriferli apartman yok. Bizimkinden başka. Yakıt olsa, ya da biraz ucuz olsa, problem olmayacak. Ne ucuza fuel-oil var, ne de ortada yakıt. Birini bulsan, biri olmuyor. Para istiyorsun veremiyorlar. Meret te bir pahalı ki. 1-2 tona tanker gelmiyor. Bazen parayı buluyorsun yakıt bulunmuyor, off ki offf. Bir de kaldı mı üstümüze bu iş. Tam 7 sene. 

İkide birde, olur olmaz zamanda arızaya geçen brulör için yalvar yakar firmayı arayıp, paranla rezil olmak ayrı dert. Bir de üstüne Avni Memedoğlu!. 

Avni Memedoğlu mu kim?. Vallahi yönetici olmadan ben de tanımazdım. Posta kutularının üstüne atılan, kendilerine gelen sol içerikli yazıları ihtiva eden dergilerin sahibi, kısa boylu, gözlüklü, kamburumsu, huysuz bir ihtiyar. Oğuz Aral’a benzemiyor değil, bayağı ufağı. 

Her toplantıda olsa neyse, nerde karşılaşsam bir fırça. Neden yanmıyor?. Neden pahalı?. Anlat anlatabilirsen. ''Bu tesisat kanser olmuş, yanmaz bu kaloriferler, herkes soba yaksın'' der dururdu. Çok daireli Karadenizli’nin dediğine göre ‘’at ve it’’ resmi yapan bir ressammış.. Onun kiracısı, ben daha mı iyi bileceğim?. Geçim zorluğu çektiği kesindi. Bir kırık dökük atelyesi olduğu söyleniyordu. Orada ders verdiği birkaç talebesinden aldığı parayla geçindiği bilinirdi. Hep bu apartmanda oturmanın, bu kalorifer yüzünden pahalı olduğunu söyler, ama oradan da gitmezdi. 

Sonraki yıllar internette adına açılan bir site gördüm. Orada müthiş resimleri vardı. İnanmayan açsın baksın Google'dan. Genelde köy resimleri yapmış. Avni Memedoğlu, fikirleri ne olursa olsun, gerçek bir sanatçı, kolay yetişmeyen bir ressamdı ama yokluk içindeydi. Sanki gerçek sanatçı en sefil insan olmalıdır diye bir kural vardır. 

Şu bize sanatçı diye yutturdukları magazincilerin servetlerini okudunuz mu hiç?
Uçukladı mı dudağınız? Kaldı mı gözünüz?.
Zenginin malı züğürtün çenesini nasıl da yorar etrelik çukur sonu, bu ne be kardeşim. Bu parayı kim nasıl kazanıyor da sana veriyor?. Onun için arttı artı diyor da kimsede bir şey artmıyor GSMH dan. Yukarda barikat kurmuşlar, memleketi ele geçirmişler. Merkez Bankası gibi piyasadan para topluyorlar. Döviz hareketleri belki de bunların elinde, doları gayrimenkule çevirdiler mi?. Tahtakale felç olur. 

Hrbirinin yurt-içi, yurt dışı, en güzel yerlerde abartılmış sayıda villası, apartman dairesi, yalı daireleri, koylar, adalar, araba kolleksiyonları ve önemli miktarda paralar. Sanırsınız define bulmuşlar. En olmayanın ki bile bir servet, Bu arz talep işi. Birileri bu kadar kazanıyorsa, birileri de bu kadar harcıyor ki bu paralar bunların eline bu kadar bol keseden geçiyor. 

On sene aynı apartmanda oturduk, Avni Memedoğlu’nun ne büyük ressam olduğunu anlamadık. Yalnız ressam değil, yazarmış da üstelik. 

Ne zaman bunların böyle sinir bozucu servetleri açıklanır, aklıma Avni amca gelir. 13 yıl önce vefat etmiş. 

Sanatçı, farklı kişiliktir, görüş farklılığı olan kişidir, değişik açıdan bakmasını bilen, yorumunu ağzıyla değil, beyniyle yapan insandır, güzellik arayan, yaratıcılık yeteneği gelişmiş, eserlerine aşık, duygusal insanlardır. 

Biz sürekli yönetiici muhalefetine kızıp, karşılaşmaktan kaçmaktan , Avni amcanın dıygusallığını bile anlayamamıştık. Üstelik sanatçı ruhu taşıdığımızı sanırdık az biraz. 

Sanat Cephesi tarafından hazırlanan ve yaklaşık 6 ay önce Aliye Akdoğan yönetmenliğinde çekimlerine başlanan ‘Emeğin Ressamı Avni Memedoğlu Belgeseli’ sonbaharda seyirciyle buluşmaya hazırlanıyormuş.. 

Emeğin ressamıymış Avni amca!. Biz anlayamadık. 

O atelyesine giderken evinden yemeğini de sefer tasıyla beraber götürürdü. Sanatçı geçinen magazincilerin şimdi yemek şirketi bile var da, ben yine kalorifer fırçası atacak diye anlayamadığım Avni amca'dan bir fırça darbesi öğrenemedime yanıyorum. 

Ruhu şad olsun.