Yorgun düşler

Düşünmeninde yorduğu anlar, sessiz kalıp içine akıttığı ıssızlıkları vardır. Öyleki, çorak bir çöl misali kelimeler kum tanelerinin arasında kaybolmuştur. Siz kurmak istediğiniz en anlamlı cümlenin içinde bile kaybolmuş gibi olursunuz. Nice zamanları geçiren ömür bazen öyle yorgunluklar yaşarki, düşünceler durur bir anda. Kapatırsınız kendinizi, aydınlanamaz bir karanlığın içinde, sonu olmayan bir boşlukta yuvarlanır gibi olursunuz. Sizi dinleyen, destekleyen bir kılavuzunuz bile yoktur. Kabaran dalgaların arasında kaybolan gemi misali, gözünüz bir fenerin ışığını arar, ama azgın sular öyle sallıyordurki sizi bulamazsınız. Sizi anlayan kimsenin olmadığı bir sabahta uyanmak işte bu hisleri düşündürür size. Etrafınızda sizin söylediklerinize yankı misali cevap verecek kimsenin olmadığı, o yorgun sabahlar...

İnsanlık nereye gidiyor, bunca hırs, paraya tapma, dostsuzluk nereye kadar. Çekirdek aile dediğimiz geleneksel topluluklarımız bile, tek sayılara düşmüş gibi. Çoğunluk yok, topluluk yok, insan populasyonu yok... Yokluğun içinde dümeni karışmış yorgun bir gemi misali hareket etmeye çalışıyoruz. Bir ümit belki karaya vururuz diye. Peki o kara parçasında sizi bekleyen ıssızlığı mı tercih edersiniz, yoksa anlamsız yaşamın denizlerde son bulup, belki diğer alemin pür güzelliğine kavuşmayı mı? Değerler sıfırlanmış, sanki fişi çekilmiş resetlenmiş gibi etrafımdaki hayatlar. Bugün kalk kahvaltı,kimileri için iş, kimileri için okul, sosyaliteden yoksun tek başına "günü geçirsemde bitse" tasasında akşamı et, yemeğini ye, varsa tv den bişiler izle, yoksa bilgisayarda dolan, hiç bir şey yoksa müzik dinle yada kestirmeden yat. Yaşam felsefesi nerde? İnsanı insan yapan özgün davranışlar ve düşünceler nerde? Biz nerdeyiz?
   

Ben çırpındıkça batıyor bu gemi,değil sahil güvenlik uzaylı bile gelse işim zor. Beni insanlığımdan çıkartan o denli aptalca yanlışlar varki etrafımda, bazen yaşamı neden bu denli basite indigiyoruz ve neden direkt ölmüyoruz diye soruyorum. Etrafımda soluk yüzler, mutsuz ruhlar çok var, varlığın içinde bile gözü doymayan ve hala sömürmek için uğraşan zavallılar. Ne yazık ki bunlar, orta yaşı fazlasıyla geçmiş, artık ruhlarını dingin bir huzura sürüklemek yerine entrikalarla, yalan ve dolanlarla eldeki toğrağı bir kaç metrekare daha arttırmak için sağlıklarını bile düşünmeden amaçsız bir çırpınış içersindeler. Benim etrafımda çok. Onların açtıkları çukurları kapatmaya gücüm yetmiyor. Çünkü güç "PARA"dır dedi en yakın dostum. Onun bile elinin kolunun bağlı kalabildiğini, çaresizliğini gördüm. Tanrım beni amaçsız, acınası, zavallı biri olmaktan koru. Sevilen, sayılan ve aranılan insanlardan olmayı nasip et. Dualarım bir nebze yaşamın anlamını sezinleyen insanların bazı değerlerine sahip çıkması için...

Herşeye sahip çıkın, kendini bilen insan, herşeyi bilendir... Yorgun Gemi şarkısını sizlere hediye ediyorum.

 http://www.youtube.com/watch?v=nQIKgbXUQ-4