Yörüngeni şaşırmak

Yaşamak demek, nefes almak demek değil ki. Yaşamak sadece bulunduğun ortamda varlığınla kütlesel olarak yer işgal etmek demek değil ki. Nefes almakla, fiziksel bir kütle oluşturmakla, çekimsel güç yayarak, elektriksel dağılımlarla varlığını ispat etmek demek değil ki……

Konuşarak da yaşanmış sayılmaz, susarak ta. Yazarak ta sayılmaz, okuyarak ta. Katılmalı hayata bir yerlerden. Fayda sağlamalı, bahçende yeşeren ottan bir farkın olmalı. Anını varlığınla ispat ederek, her gün için, her dakikan için, her anın için aldığın nefesin hakkını vererek yaşamalı. Varsak, bir yer işgal ediyorsak bu dünya da ve işgalimizin bir gün sona ereceğinin farkındaysak tadında yaşamalıyız hayatı. Tekrarı olamayacak hayatımızın, bir dahası olmayacak anlarımızın!!

Yapmak isteyip de yapamadığımız ne çok şey var, keşke dediğimiz ya da! Ne kadar çok anları yaşarsak o kadar keşkesiz yaşarız hayatı. Keşkelerden arınmış, pişmanlık olmayan bir hayat için andan başlamalı yaşamaya. Tabi yeterince yaşayacak anın varsa.

Dünya da bir şeyler oluyor ve ben sadece uzaktan izliyorum olanları. Yaşama katılamıyorum, seyirciyim sadece. Baktığım pencereden fazlası görünmüyor, penceremin açısına ne kadarı yansırsa o kadar haberdarım olan bitenden.

Zaman kavramı, ben varsam var dimi? Ben varım işte buradayım ama zaman kavramı yok sanki. Hayatın akışındaki yörüngemi şaşırmış gibiyim. Bir yerlere savruluyorum, dünya yörüngesinden kendi dünyamın yörüngesinden çıkmak üzereyim………