Yük...

Yalnız bir kadın tanıdım.
İstediğimden, merak ettiğimden değil, kader yollarımızı bir yerlerde birleştirmişti de ondan.

İlk tanıdığımda yalnız olduğunu hiç anlamamıştım.
Oysa onu tanıdıkça kimi zaman kaygısız, kimi zaman zorlayıcı olan tavırlarına yalnızlığını yükledim, gerçek anlamını keşfettim.

Bugün nedense hatırlayıverdim. Enteresan kadındı aslında.

Bize tuhaf gelirdi. O yoğurda bulanmış yulafı keyifle yerdi, sigarayı bırakmaya çalışırken ağzında kalem çiğnerdi, kafasının tepesine peruk olduğu besbelli bir saç tutamını yerleştirir, herkesin içinde düzeltmekten çekinmezdi. Bitki çaylarını damacana büyüklüğünde bira bardaklarıyla içerdi. Ne bileyim serin olsun diye ameliyata mantar topuklu burnu açık terliklerle, kepine hava delikler açarak girmeyi tercih ederdi...

Evet, gerçekten gülümsedim hatırlayınca...

Yüreğinde öyle yalnızdı ki, yakıp yıkan öfke fırtınalarının, insanların her sözünden, her hareketinden nem kapmasının, öküz altında buzağı arayan tavırlarının...Hepsini açıklayan tek şey bu tek başınalıktı...Oysa yükünden kurtulsa, hiçbirşey ağır gelmezdi ona, o da etrafına.

Evet! bugün düşündüm, burkuldum hatırlayınca...Enteresan kadındı aslında. Kanımca keyifleri olan, etrafına keyif verebilecek bir insandı. Affedebilseydi, önce kendini, sonra diğerlerini... Yalnızlığın yükünü devirip yoluna keyifle devam edebilirdi...O pırıltı gizli saklıdaydı belki, hep vardı bu kadında.

Günü geldi, hatırlayıverdim.

Halbuki yollarımızın ayrıldığından bu yana görmedim.

Umarım, affettiği, kendini ve güzelliğini gizlisinden günyüzüne çıkarabildiği zamanlar geçirmiştir.