Yüklemsiz düşünceler…

Bazen aklına hiçbir şey gelmez ama yine de o kalemi eline alırsın ya, çok gariptir aslında… Çöpe atılan o buruşmuş kâğıtların mürekkebi erimeden şehrin en ücra köşesinde birikmesi… Tonlarca mürekkep… 

O buruşmuş, mürekkebi kâğıdın her tarafına yayılmış bozuk kelimeler, yarım cümleler, öznesi olmayan ya da yüklemsiz düşünceler… Çöp kutumuzda o kadar çok yarım cümlemiz var ki, o kadar çok yüklemsiz düşüncemiz var ki… 

Herkese o kadar çok gereksiz gelir ki bu yüklemsiz düşünceler. Çöp toplayan ya da hayatını çöpleri karıştırarak geçirenlerin bile umurunda değildir o yüklemsiz düşünceler… O buruşmuş fikirlerin yüzüne bile bakmazlar… Bozuk olan her şeyi, işe yarayan-yaramayan her şeyi alırlar ama o bozuk cümleleri almazlar… 

Hayatımızda o kadar çok çöpçümüz var ki… Düşüncelerini anlamayan, seni sen olduğun için değil de, makamın, paran ya da maddi olan her hangi bir şey için anlamak isteyenlerin dünyasına, ruhuna ya da çevresine bir çöpçü gibi bakmak mı yoksa o çöp kutusuna atmak mı? 

O çöp kutusunda biriken düşünceleri geri dönüşüm kutusuna atmak mı yoksa tamamen imha etmek mi? Bir gün lazım olur o yüklemsiz cümleler ile tamamen imha etmek arasındasındır. 

Kendine, beynine, senin olan her hangi bir organına ihanet midir yoksa fazlalığın mıdır? O fazlalığının bir zararı var mıdır? 

Menfaat kelimesinin her harfine öfke ile bakmak, öfke ile yaklaşmak, öfke ile tartmak… Ve o öfkenin sonucunda çöp kutusuna atmak… öfkeli cümlelerini…
Arada kalmışsındır aslında… Sanki kendi işyerinden para çalmışsındır. Kendi bankanı hortumlamışsındır. O senin olan kelimeleri hortumlamış gibisindir. O kadar çok şey varken hortumlanacak, kelimeleri hortumlamak duygusu her yazar için farklı bir duyguda olabilir. 

Kendini ihbar etmek istersin. 155’i aramak, polisin senle dalga geçmesini istersin. 

Ben kelimelerimi hortumladım, suçluyum. Lütfen gerekeni yapın! 

Mahir Temur