Yunus'un Gözleri

Bir deprem yıktı geçti Van'ı, hem de yıkılmadık bina, almadık can bırakmadı neredeyse. Tıpkı 17 Ağustos depremi gibi çok yaktı canımızı. Her depremden, her yıkıntıdan sonra hep aynı hikayeleri dinliyoruz:
Mütahhit malzemeden çalmış, binayı yaparken dere kumu kullanmış vs.
Maleesef bu deprem de diğerleri gibi unutulup gidecek ve ta ki büyük bir depreme kadar alınması gereken önlemler yine alınmayacak.
Olan yine depremzedelere olmuş olacak. Enkaz altına verilen canlara olacak.
Bir öğretmen düşünün; sınavı kazanıyor, ataması yapılıyor ve büyük bir umutla, heyecanla mecburi hizmetini yerine getirmek için gidiyor Van'a.
Bilgiye muhtaç öğrencileri bekliyor onu. O da pırıl pırıl kalbiyle öğrencilerine gidiyor. Elbette hiç düşünemezdi bir pazar günü, daha hayallerine yeni başlamışken bir enkaz altında kalacağını.
Ve belki de enkaz altında aklında şu yürek parçalayıcı cümleleri kuruyordu:
 
Daha yeni başlamıştım mesleğime,
hayallerim vardı, öğrencilerime öğretecek, onları aydınlatacaktım,
ülkeme güzel nesiller yetiştirecektim,
bu kadar erken ölmek istemiyorum,
daha hayallerimin başındaydım...
 
Bir deprem geldi, aldı götürdü 450 canı. Kimisi öğretmen, kimisi öğrenci, kimisi anne, kimisi baba...
Bir Yunus düşünün; pazar günü çıkıyor evden, internette oyun oynamaya gidiyor. Babası 'oğlum geç kalma' diyor, Yunus da 'tamam geç kalmam' diyor.
Yunus gittiği internet cafede oyuna dalıyor, eve gecikiyor. Tam o sırada bir zelzele alıyor Yunus'u enkaz altına.
Ama Yunus pes etmiyor, ben daha ölmek istemiyorum diyor belki de içinden. 'Ne olur beni kurtarın' diyen o kömür gözleriyle öyle bir bakıyor ki, söze ne hacet!
Hem de omzunda bir insanın cansız kolu var. Gözleriyle yüreklerimizi parçalayan Yunus bir süre sonra anlıyor kurtulamayacağını.
Ve son sözünü söylüyor: 'Geç kaldım, ne olur babama söylemeyin, oyuna dalmışım.'
 
Gözlerimin önünden gitmiyor Yunus'un gözleri. Ölümü hatırlatıyor bana. Herkesin elbet bir gün öleceğini söylermişcesine bakıyor sanki o gözler.
Biz de bir gün öleceğiz elbette. Belki Yunus gibi enkaz altında, belki de daha farklı bir şekilde. Ölümle yüzleşeceğiz.
Hep aklımızın bir köşesindedir ölüm. Her an ölecekmişiz gibi hazır olmalıyız, bu duygunun farkında olarak yaşamalıyız.
Ölümü unutmadan yaşamak dileğiyle...
 
Van'da meydana depremde hayatını kaybedenlere Allah'tan rahmet, yakınlarına sabır ve tüm yaralılara acil şifalar diliyorum.