Yüreğim...

Yüreğimi akıttım,
Kılıcın en keskin yerine;
hayatın...
Korkmadan kesilmekten.

Bastırdım acısını acımla yüreğinin,
ne olurdu anlasaydım önceden;
seni yürek...
Olmazdı o zaman şu yüzünü kapatan perde.

Yırtıp çıksam şimdi,
meydanına güneşin...
Kim durdurabilir?
bilmemki.

Yüreğimi bıraktım,
kılıcın en keskin yerine;
üstünde durur mu?
yoksa kesip ikiyemi böler her şayi yüreğim...

Bak bir an gibi geliyor geçmiş insana;
Bitince her şey.

Ustası olmuş gibisin şimdi,
geçmişin acılarını taşırken geleceğe.

Şimdi,
yaşamın uğruna yüreğini akıtan benım;
Akansa,
yüreğimdir zaten;
Kılıcın en keskin yerine, hayatın...

Fahrettin ÖZCANAN