Yüreğime dokundu terminaldeki bakışları...

Terminalde gezinen yeşil hırkalı, dalgalı siyah saçlı, kot pantolonlu yakışıklı bir çocuk aniden dikkatimi çekiyor. Bir süre profilden izliyorum, babasının elinden tutmuş bilmediğim bir yere bakıyor, göremiyorum. Bir kaç dakika sonra göz göze geliyoruz; bu sefer babasının boynuna sarılmış, ayaklarını beline dolamış, kafasını da omuzuna yaslamış. Dikkatlice bakıyorum, ben de kafamı O'na paralel eğiyor ve gülüyorum. O da gülüyor ve bakışlarını kaçırıyor, bu oyunu iki kez daha tekrarlıyoruz.

Dikkatim dağılmış olacak ki O'nu unutuyorum. Otobüsüm geliyor, biniyorum, çok güzel kokuyor ama soğuk, en ön sıraya oturuyoruz; sol tarafıma annem, sağ tarafıma da eşim... Sakızımı arıyor, bir türlü bulamıyorum. İşte tam o anda annem 'Beyza yardım eder misin' diyor ön kapıyı göstererek. Bir de bakıyorum ki misket gözlü yakışıklı. Babası 'Hanımefendi, ne zamandır sizi takip ediyor oğlum, rica etsem öpebilir mi?' Eğiliyorum -acayip bir duygu var içimde- gözlerimin içine bakıyor derin derin, ben de bakıyorum, pırıl pırıl ışıldayan gözlerinin rengi sanki yeşil hırkasından yansıyor; dalgalı siyah saçları ve al yanakları ile ne kadar da masum... O beni değil, ben onu öpüyorum yanaklarından, içim aydınlanıyor, derin bakışları işliyor içime...

Ama başka şeyler de söylemek istiyor sanki gözleri, anlayamıyorum.

Merdivenlerden iniyor tek kelime etmeden, adını bile soramıyorum, nutkum tutuluyor. Bu yüzden olsa gerek, aramızdaki bağ tam olarak kurulamıyor, bir yanı eksik kalıyor...

Anneme bakıyorum, o da şaşkın.

Otobüs kalkmak üzere, bakınıyorum etrafa, terminal kapısının önünde beliriyor birden, yanında da annesi, annesinin kucağında da bir bebek. Bana bakıyor, el sallıyor uzun uzun, ben de sallıyorum, misket gözlü el sallıyor, ben de sallıyorum. Yeniden el sallıyorum, O da el sallıyor... Otobüs sağa dönüyor, artık O'nu göremiyorum.

İçime işleyen bakışlar kalıyor O'ndan geriye...