Yüreğimi yorgan yaptığım çağdasın...

yaprakların sarıya boyandığı hazan mevsiminde dalından düşerken usulca incinmeyesin diye avuçlarımı yorgan yaptığım çağda tanıdım biliyorsun. bütün sıcak renklerin oynaştığı göz alan cümbüşünde yittiğimde yüzyıllık yorgunluğum gidiverdi ansızın. dirildim. sonsuz ormanda hayat gibi gülümsedin ya yenilendim seninle topraktan güç alarak, yaşam küçücük tohumdan yine yeni, yeniden filiz verdi, sürgünün ardından. tutsaklığımı unuttum. seninle. sis duman ve buğusu yağmur sonrası yaprakların tüterken yenilendim sevdaya ne çare. elim dilim başka dil bilmedi senden sonra. sevginin türküsü, şiiri taştı sığmadık dizelere sayfalara kitaplara. çağlar ötesinden öyle temiz, öyle saf ve öyle berrak ki seninle anlam bulan sevda anlamak isteyene. biz hayatı sevdik gülüm, zulümsüz, ölümün adını sildiğimiz lugatlara sığmadık, taştık döküldük.idamlara vurduk istemsiz, yaşamı severken delicesine bir tutkuyla, celladın yüzüne tükürüp tekmeyi attık, tarih tanık. dönenler döndü. ihanetin bedeli kaç para ki. kaça sattılarsa kendilerini geçmişine söverek aynaya nasıl bakabiliyorlarsa kirli yalılarında ya da masalarının arkalarında fon olan onca kitaplar dolusu raflar varken. geçmişine küfredip nasıl bakabiliyorlarsa aynaya utanmadan. geçmişe küfredip egemenin kucağına oturanlar, küfürleri kendine.  

bitemsiz sarı yapraklar düşüyor usulca. hala tohumlar filiz veriyor hayat kokan bir bahara. insan yaşıyor başı dik yenilmek yok haklı kavgada. nazıma, denize selam olsun.hala yumurta gibi zalimin suratına.tıpkı altıncı filoyu denize döker gibi.  

kimileri geçmişe sövüyor, genelev çalışanlarının conilere rest çektiği kadar yürekleri olmayanlar.  

daha ne yazayım.ilk gençlik çağımda tanıdım seni biliyorsun.incinmeyesin diye yüreğimin avuçlarını yorgan yaptığım çağdasın.yaşayacaksın.