Yüreğimin sesinden....

Önce, bir not:
Burada olmamı sağlayan, aslında, henüz benim de tanımadığım ( ama sanki, uzun yıllar öncesinden tanıdığım) kişiye, kucak dolusu teşekkürlerimle başlamak istiyorum. Varlığıyla çoğalan, bir başkasını çoğaltan insanları gerçekten seviyorum. Ve umarım birgün bende sana , senin bana kattığın kadarını, katabilirim..başarabilirim. Sevgiler.

Burada belki, Neden(lerimi) çözebilirim, kimbilir?
Önce kendini sevmekle başlamaz mı herşey? Aynalara dost gülücükler fırlattığımızda, karşıdan, karşılanmaya bir bakın hele... Neden, sevmek bu kadar zor geliyor insanlara, bir türlü anlamam. Neden kaçan kovalanır, mesela?... Nasıl bir oyundur bu? Herkez neden biyerlere kaçma telaşında?

Sanırım, biz insanoğlu, ne doğru düzgün istemesini, ne de doğru düzgün vermesini becerebiliyoruz...
Maddeleşmiş herşey, robotlaşmış. Ne acı... Kelimeler, cümleler, noktasına virgülüne kadar, herşey aynılaşmış. İnsanlar, bir kaset çaların içine *düşmüş (istem dışı olduğuna inanmak isdiğim için *düşmüş diyorum. Kabullenmek zor bunu) play düğmesine bastığın an, çevir çevir dinle.. (Geç anlayanlar için olağanüstü olsa gerek)
Ve hergün,
Hep bir yerlere yetişme telaşı... Sabah kalkar kalkmaz işe, itiş kakış bir koşturmaca, hergün gördüğün belki ama hiç hatırlamadığın yığınla insan arasında... Ve akşam, aynı yığın suretlerin arasından sıyrılıp ( farketmeden ve farkedilmeden) evine yada bir randevuya yetişme telaşı... Kimse , kimseyi görmüyor, bakmıyor, duymuyor... Bence yaşamıyoruz, sadece yetişmeye çalışıyoruz bi'şeye...

Biraz, insanların ruhuna, özüne inme zamanı gelmedimi artık, sizcede? Yoksa ben mi geç kaldım, bir çok şeye yine?
Bırakmamız gerekiyor, sevgiyi, terazilere koymayı... Ölçmeyi, Biçmeyi.. Bırakmalıyız , öküz altında buzalar aramayı.. Şevkat... Sağduyu... Nerde? Nereye sakladık onu?

Neden insanları önce '' insan'' oldukları için, sevemiyoruz? Neden, sıcacık bir gülüş, kafi gelemiyor artık?
Neden insanlara, kendi beğendiğimiz kıyafetleri, giydirmeye çalışıyoruz, bunu bilmiyorum. Ben, çırılçıplak seviyorum, olduğu gibi...
Sevgi, marjinal değildir çünkü, öyle azalıp çoğalsın... Sırf beni seviyor diye, birini daha fazla sevmedim hiç. Ya da beni sevmeyen birini, beni sevmediği için, suçlayıp, sevgimden kesintiler yapmadım.

Yani, sevildiğim kadarını yaşamak, az gelir bana... Sevebildiğim kadar seviyorum, herşeyi... Herşeyi tadında...
Yüreğnin sesini duyabilenler... Yolumuz açık ola....
Sevgiler