Yüreğimize su serptiler...

Nihayet, manşetlere sığmayan oyun oldu, bitti...
Ben merakla milli takımımızın nasıl bir oyun sergileyeceyini ve Ermenistanın nasıl bit tepki vereceğini merak ediyordum ve bu hem de bir milli gurur meselesi idi.
Bu sebepten dolayı evde huzursuzluk yaşadığım halde bile bir dakikasını gözden kaçırmadan tüm oyunu seyrettim.
Oysa ben hiç bir zaman futbol seyretmeyi sevmem ve dolayısı ile futbola pek ilgim yok.
Ama bu oyun milli gurur meselesi olduğu için tam konsantre oldum seyretmek için.
En çok beni etkileyen Milli Takımımızın İstiklal Marşı okunurken tüm varlıkları ile marşa konsantre olup senkron okuyuşları oldu. Hatta qadasını aldığım Mehmet Aurelio bile tam bir kalple, ciddiyetle marşımızı okuyordu.
Tüm takım marşı senkronize etmekle Ermenistan sahasında kendi milli onur tavırlarını koydular.
Tabi bu da Ermenilerin hoşuna gitmedi ki, marşımız okunan anda sahaya ıslıklar yağdırdılar. Yine tam kendi basit kişiliklerini ortaya koydular.
Sonra Ermenistan Milli takımı kendi milli marşlarını seslendirmeye başladılar. Fikir verdiniz mi, 2-3 oyuncu hariç hiçbirisi marşa, değil dikkat kesilmek, hatta ciddiyet göstermedi. Hele birisi ağzında sakızı öyle bir iştahla çiğiniyordu ki, marşı okusa ağzını bu kadar açıp-kapamayacaktı ama.
İşte budur onların vatan, milli gurur anlayışları. Budur Ermeni devletçilik, milletçilik prensipleri.
Gel ki, ağlamakta, yalancı soykırım diye bas-bas bağırmakta, dünyaya iftiracı gürültü salmakta onların üstüne yoktur.