Yürek ki; sorar kendine...

Yürek ki sorar kendine... Sorar asla muhatabını oyuna dahil etmeden... Bilir ki; soruları cevapsız kalacak...Bilir ki; kendi kendine mırıldandıkları olarak gökyüzünde yer edinecek tüm bu sözler...Ama yine de sorar da sorar...Bir aşktan geriye sadece sorular kalır çünkü, ateşten geriye kalan küller gibi...

Der ki;

"Sen ve ben neyiz artık? Ya da neydik, neye dönüştük? Farkında değilsin belki bu koca dağdan kopan parçaların...Ya da o küçük parçalar kopsa da dağ yerinde durur sanıyorsun...Her gün, her an birşeyler kopup boşluğa yuvarlanıyor, görmüyorsun..."

Sahi biz neyiz artık? İki parçasıyken bir bütünün şimdi neyiz biz? Bir rüyanın iki kahramanı mı? Ben uyanınca tek başıma kaldığım bir rüyanın diğer kişisi misin sen? Tüm o zamanlar içinde aslında tek başına yürüyen miyim ben? Sahi neyiz şimdi biz?

Belki biraz daha zaman geçer...Alışır insan yeni olana...Ve yeni olanı, sanki eskiden beri böyleymiş gibi görmeye başlar...Belki biri gider...Giden sadece gider...Kalan da kalır...Belki de kimse gitmez görünüşte...Yol ikiye ayrılır sadece... Ve herkes farklı bir yol seçer kendine birbirine paralel...

Nesin şimdi sen? Kendini, hayatın rüzgarı içine kaptıran ve gözleri kapalı savrulduğu alanı görmeyen mi? Ya da kendini denizlerin koynuna bırakmış, karadan nasıl da uzaklaştığını bilmeyen mi?

Peki ya ben? Hep biz diyen ben neyim şimdi? Tek başına olduğunu kabul eden ve uzaktan öylece bakan biri miyim? Alıp başını giden miyim yoksa? Karada duran ve uzaktan bakan...Belki kendine bile uzak olan...Kimbilir...

Sahi neyiz şimdi biz? Sen ve ben diye iki parçaya bölünen biz olmaktan vazgeçen mi? Sahi neyiz?"

Havaya karışan buhardır şimdi sözcükler... Bir toz tanesi, bir yağmur damlası kadar değeri olmayan belki...Ama yürektir sorar kendi kendine...Muhatabını oyuna dahil etmeden...

RESİM:Annie Gusman