Yürüdüğümdür...

Dünya denilen bu tepside yürürken ellerimin boş olduğunu bilirim. Ceplerim de boştur. Ne zaman yeni biriyle tanışsam ellerimi gösteririm. Boş ellerimi. Ve derim ki "Ellerim boş. Sana verebileceğim tek şey onların gücüdür. Avutma gücü, alkışlama ve övme gücü. Düştüğünde seni kaldırabilme gücü. Benden başka şey istersen veremem. Ellerim boş. Ceplerim de..." Bunu şaka sananlar çıkar. Ciddiye almayanlar çıkar. Ama dünya denilen bu düz tepside ne kadar uzun yürürmüşsek beraber o kadar inanırız birbirimizin ellerinin boşluğuna ve bu boşluğun gücüne.
Zor günler yaşıyorum. Hayat denilen bu çizginin iki noktası arasında yürürken herkesi acıtan dikenlere dolandım. Bana iltimas geçmediler. Payıma düşen acıyı ve zorluğu sırtlandım. Yürümeye devam ediyorum. Ellerim birine destek vermekle uğraşıyor. Bütün gücümü kullanıyorum. Düşmesin diye, ayakta kalmaya devam etsin diye. Ve bana destek veren uzaktan ya da yakından beni tutmaya çalışan başka eller var. Yanımda yürüyorlar. Gözkulak oluyorlar. Yürümeye devam ediyoruz. Acıyarak, zonklayarak, kendimizi sağaltarak. Boş ellerin gücü herşeyden fazla.

O eller benim ellerime benziyorlar. Boş olduklarını biliyorlar. Ve bu boşluğun, bu vaadetmemenin gücünü kullanıyorlar. Karşılık beklemeden uzanıyorlar. Yolum uzun. Önümde dikenlerle dolu bir yol var. Biliyor ve üzerlerine doğru yürüyorum. Başka çarem yok. O dikenlerin içinden geçeceğim. Ellerimle sımsıkı tutacağım yanımda yürüyeni. Düşmesin, devam etsin diye. Ve arkamdan bana uzanan ellerin gücünü hissedeceğim. Biraz daha gözyaşı görünüyor ufukta. Ama yol devam ediyor. Yürümek gerek. Çok ağladım bu yıl. Ağlayacak gücüm var. Gözyaşları tanıdık. Gözyaşlarımı silecek eller var. Öyleyse devam...

Ağlayarak da olsa yürümeye ve ellerimin gücüne inanmaya devam. Kitaplıkta okunacak kitaplar birikecek bir süre daha. Yazılacak cümleler, eskiyip, ekşiyecek. Mayalanacak belki de. Köpürüp taşacak. Yeni bir şeye dönüşeceğiz beraber. Tadı buruk, içimi keyifli. Demleneceğiz. Acıyla, gözyaşıyla.