Yürümek bazen

Kaç nefes duydum, sessizce ilerlerken. Kaç adım ses verdi toprağa, kucak açtı vurduğum her tokmağa. Geçerken üzerinden, kimi zaman sessiz, iz bırakmadan kimi zaman, bastıra bastıra kim bilir kaç adım attık dolaşmak için dünyayı.

Kaç heves söndürdü büyüyen umutları filizlerinde, geride kalan özlemleri, kaç çığlık susturdu boğazımda kalan düğümleri, neleri paylaşmadık ki güzel günlerde, nasıl bir çırpıda bitiyor bir anlık hevesler, ekmeğin yarısını, yağmurda şemsiyeni, iyi günde sevincini, kötü günde acını! Ne oldu bize böyle?

Yürümek güzeldir, tutacak el olduğunda, sağlam basarsın yollar vız gelir sana, Yalnız başına yürümekte güzeldir. Davetiye olmadan gidersin canının çektiği yere. İçindeki çocuk yön verir, İstikamet orası olur. Yol senindir. Ayak senin. Düşünsene bir gün çıkıyorsun en yüksek tepeye oradan bakıyorsun kral edası ile bir gün sahilde dolanıyorsun, eski sevgilini hatırlayıp buruk bir tebessüm atıyorsun, bir gün denize nazır bir kır kahvesinde denizi seyre seyrede kahveni yudumluyorsun. Bir başka gün biniyorsun vapura martılara simit atıyorsun. Bir gün dolmuş durağında bekliyorsun. Bir gece vakti uyuyan sokaklarda yalnız kendi adımlarını duyuyorsun. Bazen çantada çalan telefona aldırmıyorsun.

Bazen; düzeni bozulmuş dünyada o düzeni bozanlara da kafa tutuyorsun. Kimi zamanda boş ver diyerek, Onlarında gün geldiğinde kapkaranlık mezara gireceklerini hatırlayarak, onlarında bir gün hesap vereceğini düşünerek teker teker uğurluyorsun.

Düşüncelerinle baş başasın biliyorsun ki düşünceler yalnız senin onları sen istemedikçe kimse değiştiremez. Aslında yalnız olmadığını biliyorsun. Bir aydınlık kaplıyor her yanını, sadece sen değilsin imtihana çekilecek. İmtihan olduğunu unutan kullar düşünsün demek rahatlatıyor içini, kırgınlığın biraz hafifliyor.

Hayat dönen bir çark, senle de sensiz de dönüyor. Unutmayalım! Her gün aynı güneş doğuyor. Akşam aynı güneş batıyor. Günler birbirini kovalarken, dünya kendi halinde kendi ekseninde dönüyor.

Yeni güne hazırlanırken aynanın karşısında, Gözlerimde ki ışık koyu engin bir mavilik gösterecek, dağınık saçlarımı düzelteceğim. Yine bakıp, yine gülümseyeceğim. Bir gün yürüdüğümde, atacağım kafamdan bütün olumsuzlukları, bu kez çözüm için değil, nefes almak için adım atacağım. Sahile gidip keyfi keder denizi seyredeceğim.

Gülseren AKDAŞ