Yürümek...

Dünya ancak onu değiştirme umudu olduğu, ama bu umudu gerçekleştirme olanağı bulmadığımız an katlanılmaz bir hal alır,

J. Berger

Yürüyorum. Hem de uzun zamandır. Tekrardan. Nedeni mi, pek belli değil. Tenhalaşmak diyelim. Issızlaşmak yani. Bol geliyor ya zaman, işte öyle. Etrafınız azalıyor, arayan soran azalıyor, dostlar uzaklarda, anılarda. Yalnızlık; ses yok. Var aslında. Nereye kaçıyorsun diyor içimin sesi. Kaçtığım yok, geliyorum aslında diye cevaplıyorum. Geliyorum da nereye?..

Ne zamandır kendi kendinle konuşuyorsun diye soruyor doktor. Ne doktoru ya, nereden çıktı şimdi doktor? Hiç aklıma geldi birden. Bir psikiyatrise anlatsam, bu ilaca başlayalım şimdilik, kontrola geldiğnizde doz ayarlaması yapar, belki de bir ilaç daha ekleriz. Eminim öyle der. Herneyse yürüyorum, ses de benimle, konuşuyor durmaksızın...

Yolun sonundan dönüyorum, geriye... Aslında geri dönülmez bir yol yürüdüğüm, biliyorum. Onun için konuşuyor ses benimle, bunu da biliyorum. Ne olacak...Diye soruyor durmadan ve ardına o kadar çok şey ekliyor ki; şaşarsınız. Aslında ne olacak diye sorup ardına "bu memleketin hali" ile başlayıp eklenecek ne yok ki? Anca bir tutam umut elde kalan. Ya gerçekleştirmek, gerçekleştirebilmek? Çok zor...

Yürüyorum, ayak sesleri ardıma takılı. İki yanımda ağaçların yere düşen, uzayıp giden yeşil gölgesi. Patlak egzostlu bir araba geçiyor yan yoldan, tırmalıyor gürültüsü. Kuşlar ürküyor ağaçlarda, havalanıp dağılıyor bir tüyden yumak. Çimlerin içinden bir erken Mayıs gülü gülümsüyor. Kırmızıya...

Yürüyorum. Tuhaf epeydir havalar. Bir soğuk, bir sıcak. Yağmur sonra, alabildiğine, aralıksız. Üşüten Mayıs akşamları. Tuhaf olmayan ne kaldı ki...

Uzun bir aradan sonra mavi bir sabah. Bulutsuz. Büyüyen ağaç yapraklarının sık aralıklarından süzülüp kurtulan ışıklar yerde altın parıltılar bırakıyor. Titrek... Titrek bir kuş gibi hızlanıyor nabzım. Ensemden süzülüyor ter sırtıma. Nefesim hızlanıyor. Nereye kaçıyorsun diyor ses. Nereye kaçbilirim ki?

Yürüyorum. Geri dönüp geleceğimi bilerek. Ses kayboluyor. Umut, ya umut olmasa? O zaman geri dönemem belki. Ama katlanabiliyorum hala...

Akın Yazıcı

12 Mayıs 2017/İzmit