Yürümenin kıyısında yaşamak

Uzun yürüme günlerinde, artık ayakların bedenini çekmez olduğunda, bir kahve iskemlesine çöküyorsun. Yürümek, yoruyor insanı, dinlenmek de öyle.. Dinlenmede garip bir yoruculuk var. Sanki yorulmaya dinleniyor bedenin. Rakı beyazı puslu gökyüzünün altında, cehennemin dibine kadar yürüsen, böyle yorulmazdın dedirtecek kadar ….

Yürürken düşünüyorlar. Düşünmek yorucu değil ki... Bunları konuşmak ne saçma, evsizler…açlar…. "birkaç"la sınırlı olamayacak kadar çok aç ve ne bilemez durumda insan!.. bedelsiz ve saçma.

Kendini suçlamamalısın... Düzeni suçlamak iyi, biliyorsun. Yine de suçlu düzeni bir yana bırakıp kendini suçlaman niye? Belki bir satranç oyununda açmazı görememektir kendini suçlamak. Bu durumda üçüncü kişilere gerek duyar insan. Üçüncü yansız kişilere.. Bakacak dışarıdan ve daha sağlıklı görecek açmazdaki düğüm noktasını.

Üçüncü yansız kişi konuşacak, ötekiler dinleyecek. Ötekiler kim mi ? Hiç kimse ve herkes!

Kimse ayrıcalıklı değil; senin ayrıcalıklı olmayışının da bir önemi kalmıyor bu durumda. Ayrıcalıklı olmak bir yanılsama. Herkesin paniklediği bir olayda senin paniklemenin ne önemi olabilir ki ? Panikletenler de panikliyorsa, ayrıcalık yok demektir.

Yürürken düşünen soruyor: "Kendine özgü olmak ayrıcalık demiştin. Ben bunu bilmiyordum."

Üçüncü yansız kişi duraksıyor. Hiç düşünmemişti söylediğinin saçmalığı üzerine. Bunu konuşacaklar şimdi: "Öyle mi demiştim?" "Evet." "Unut gitsin"
"Uzun konuşmalar, ne çok sıkıcı!"

Yazmalı insan, konuşur gibi yazmalı.. susmak gibi yazmalı.. Konuşurken, konuştuğunu susuyor insan! Oysa yazmak, sustuğunu konuşmaktır daha çok. Yazmalısın... düz olmalı işte. Doğa nasılsa, öyle..

Tam da yaşananları anlatmanın zamanı.. Dümdüz.. Çıkarsız.. Hırs olmadan, yorumsuz.. yazmalı.

Yol arkadaşları hayatı algılamakta zorlanmazlar; çünkü hayatı sırtlamayı bilirler. Tıpkı en sevdiğiyle sırt sırta gibi..

"Henüz" bilmiyorlar, renksiz ve şekilsiz yazmayı. Öğrendiklerinde, su gibi devingen yazacaklar. Renksiz, şekilsiz ve devingen.

....

Zelin Artuğ – Yucel Evren , İstanbul, 2009

http://blog.milliyet.com.tr/yuevren