Yüzük olmayı dileyen taş, ezilmeyi yontulmayı göze almalıdır…

Ve yaza yakışır bir gün. Güneşli, sıcacık…

Gökyüzünde masmavi bulutlar.

Ilık ılık esen bir rüzgâr.

İçim kıpır kıpır bugün, çocuklar kadar neşeli ve sevinçliyim nedensiz.

Nedensiz mutluluk ve neşelerim beni her zaman daha çok keyiflendirir. Böyle hissettiğim zamanlarda kendimle gurur duyarım, kendi kendime böbürlenirim :)

Aferin bana derim, durup dururken neşelenip, mutlu olabiliyorum diye sevinirim.

Bu nedensiz mutluklar önemlidir benim için, zira hayatımda güzel bir şeyler olurken mutlu ve neşeli olmak kolaydır, zor olan hayatımda yolunda gitmeyen bir şeyler varken de, mutluluğu, neşeyi ve sevinci yakalayabilmektir.

Belki de insan bu anları arttırdığında kalıcı mutluluğa ve huzura sahip olabiliyor.

Ya dertler, sıkıntılar ve üzüntüler?

Onlarsız da yapamam.

Onlar da olmazsa olmazdır benim için, en az mutluluk kadar önemlidir, elzemdir.

Yükseldiğim hiç bir an yoktur ki, öncesinde dibe vurmamış olayım.

Yükselmem için mutlaka dibe, bazen en dibe vurmam gerekir. Dibi ne kadar görürsem, yükselişim de o kadar hızlı olur.

Bütün bunları düşünürken ve yazarken, Mevlana’nın hiç duymadığım bir kelamını duydum.

Tesadüf diyeceğim ama, evrende tesadüf yoktur !

“Üzülme der Mevlana ve devam eder;

Bir yandan korku bir yandan ümidin varsa iki kanatlı olursun. Tek kanatla uçulmaz zaten. Sopayla kilime vuranın gayesi kilimi dövmek değil, kilimin tozunu almaktır. Allah sana sıkıntı vermekle tozunu, kirini alır. Niye kederlenirsin? Taş taşlıktan geçmedikçe parmaklara yüzük olamaz. Yüzük olmak dileyen taş, ezilmeyi yontulmayı göze almalıdır…

Sıkıntılarınız, dertleriniz ve kederleriniz bitmesin.

Eğer parmaklara yüzük olmayı istiyorsanız!