Yüzümle

Yarı karanlık odamda oturuyorum karşılıklı.

Laflıyoruz öyle.

Havadan, sudan laflar dolanmakta dilde!

Epeyce sıkılmış olmalıyım! Kaçamak bakışlarım, iki de bir, duvardaki saatte.

Ne konuşur ki insan, baş başa iken kendiyle?

Arada göz ucuyla bakıyorum gölgeme.

“Ne zaman küçük bir mum yansa ve ardından göğü kaplasa gri bulutlar, böyle otururum ben” Diyorum.

Bacağım bacağımın üstünde, bir elim dizimde, öteki onun üstünde.

Rutubet kokulu odamda oturuyorum yine.

Yüzümle! Yüz yüze.

Yüzeysel, gündelik, yalan dolan, konular işte!

Ne konuşur ki insan, baş başa iken, sevmediği biriyle?…