Yüzümün yarısı baba, yarısı koca evi

Onunla muhabbet her zaman güzeldir. Konuşmasındaki masalsı anlatımı, sesindeki tınıyı ve gözlerindeki buğuyu izleyerek saatlerce dinlerim.

Yeter ki anlatsın, deşarj olsun ve içine atmasın. Fazla görüşemiyoruz. Aslında görüşmek için fırsat yaratmaktan aciziz bizler.

Hep söylediğimiz ertelemeler. Falanca filanca neyse ama en azından kan bağımız olanları ihmal etmesek?

Neyse…

Önümüzde köpüğü bol bir Türk Kahvesi. Mutfak masasında oturuyoruz. Dışarıda öyle bir yağmur var ki, öğlen ki fırtınadan sonra şaşırtmadı. Eskiyi konuşuyor.

Hiç bilmediğim eskiyi dinliyorum. Onun eskilerini.

Zor şartlar içinde savrulan hayatlar, düzeltmeye çalıştıkça yün yumağı gibi daha çok karışan bağlar, mezara taşınası sırlar, birikmişler, kırıklıklar, dargınlıklar ve kısa kısa mutluluklar.

Hatta o kadar kısa mutluluklar ki, sırf dinlerken bu düşünce bile yetiyor hüzünlenmeye.

Kendi görmediği sevgi ve şefkati karşısındakinin iliklerine kadar hissetmesini becerebilen bir kadın.

Doğmuş ve büyümüş kardeşler.

Çocukluk dönemi yok hiçbirinin. Bir varmış doğmuşlar, bir varmış evlenip çocukken anne olmuşlar.

Şans mı denir kader mi bilinmez. Güldürmeyeni Allah güldürmüyor deriz ya hani, bazen gördüklerimiz karşısında, sonradan şansı dönmeyen kaderler karşısında bu söz de doğruluğunu ispatlıyor işte.

Çok güzelmiş genç iken. Bana kalırsa kendi kabul etmese de hala öyle. Ama ona sorunca “yüzden eser mi kaldı” deyip geçiştiriyor.

Oysa yüzü çok değerli. Yaşanmış koskoca bir hayatın derin izlerini taşıyor. Ve kendisi bunu ifade ederken; “yüzümün yarısı baba evi, yarısı koca evi” diyor.

Dalıyorum. Hayatın her evresinin izlerini taşıyor. “Sonra bunca hastalık nerden çıktı?” deniliyor.

Yürek katlansa da, beden artık koca hayatın yıprattığı dönemlerini ele veriyor, kaldıramıyor.

Onun yüzü hala çok güzel ama;

Yarısı baba evinin, yarısı koca evinin izlerini taşıyor.