Yüzünde sakladığın duygunun adını söyle adam...

Elli, taş çatlasa elli beş yaşında...  

Sanki daha genç... Gözlerinde çocuksu muzip bir pırıltı var ama ya yüzündeki ifade?  

Korku mu?  

Çalan şarkının hüznü mü?  

Utanç mı yoksa!  

Pişman gibi, ama neden?  

Niçin yanında kimse yok?  

İki laf edecek biri olmadan demlenilir mi yahu... Aşk olsun, hem anlatıp hem dinlemek istemez mi adam?  

Bıkmış bence...  

Neden bıkmış?  

İnsanlardan belki de, olup bitenden, hayat mücadelesinden, haberlerden, trafikten, politikadan, zamlardan ve de yalanlardan...  

Sakin bir liman bulmuş sığınmış... Sığınmak değil onunki saklanmak...  

Saklanmış, önce siyah pardösüsünün içine sonra bu duvarları nemli meyhaneye...  

Ne derdin var be adam senin?  

İstediler vermedin, kızın kocaya mı kaçtı yoksa?  

Bankaya borcun mu var, işlerin mi kötü? Bir yakınını mı kaybettin?  

Yalnız ölüme çare yok!  

Sağlığın iyiyse, hani haddime düşmez ama gerisini boş ver derim...  

Her şey unutuluyor be yahu!  

Beyhude dertleniyorsuuun...  

Dediydi dersin, ne gamın varsa unutursun!  

Meyhaneci arkadaşım, istersen söyleyelim koysunlar bir oyun havası, şöyle darbukası klarneti bol şıkır şıkır... Aramızda yabancı yok kalk oyna, nasıl içinden geliyorsa öyle...  

Kesmezse, fırlat elindeki bardağı... Önce en sevmediğinin, en kalleşinin, en şerefsizinin yüzünü duvarda gör ama boşa gitmesin... Alnının ortasına bütün gücünle yapıştır, rahatlamazsan şişeyi de yolla arkadan...  

Yüzündeki ifade değişecekse kalk anlat, hatta masanın üzerine çık, yüksekten yüksekten öyle, vaat et bir şeyleri dinleriz en ciddi halimizle, alışığız biz!  

Sanki en meşhuru dinlemiş gibi alkışlarız da ellerimiz patlayana kadar...  

Hem yeri geliyor, ne ciğeri beş para etmezlerin sırtını sıvazlıyoruz, ayıp ediyorsun, seni şak şaklamışız çok mu?  

Yüzünde sakladığın duygunun adını söyle adam...  

Ya söyle, ya değiştir!