Zaman, sen benim için bir çocuksun

Gözüm saatte.

Saatlerdir oturduğum yerde yürüyorum. Yoruldum. Yaşımın zamanla bir ilişkisi yok. Kafam karışık. Bakıyorum zamana, o gayet kendinden emin, yolunda...

Ne kaldı zaman senden bana?

Vakit geç. Önce siz geçiniz, dedi bir ses. Bakmadım. Duydum, bakma gereği duymadım. Ses, bildik bir sesti. Geçmedim. Bekledim. Benim bir acelem yok, ben durarak yaşıyorum, siz, sesin sahibi, siz önden buyurunuz.

Zaman, sen benim için bir çocuksun.

Ben o manada oynamayı sevmedim. Çocuk oldum. Oyun olamadım. Olanları seyrettim. Suni geldi. Denize bıraktım kendimi, illa maviye...

Tartışmayı seviyorum. Tartışmanın tam ortasında kalıp zamanı unutmayı...Bak, bütün bunları becerebiliyorum. Zaman gelir, mesela bende yarın olmaz, hep aynı zaman.

Onu çok kulladığımın farkındayım, ama ne yaparsın, o da beni dilediğince kullandı, kullanmaya da devam ediyor.

1. Not: Kurşun kalemle zamanın altını çiziyorum, hep hatırlamak için; o ise tükenmez kalem kullanıyor.

2. Not:

Zamanın psikolojimizle bir ilgisi var.

Psikolojimiz zamanla zamana kapılıp...

Melesa benimkisi, zamanın esiri,

zaman zaman, zaman da zaman; aman!

Çıktım ikisinden, gittim yalnız.

Bu yalnız var ya bu yalnız,

iyidir iyi, bırakmaz hiç beni,

yalnız.

Ş.Y.