Zaman ayrılıkta durdu...

Uçurumdur bazen hayat, en ucuna kadar gelirsiniz.
Düşmek üzereyken, ya biri tutar elinizi son anda, yada ters yana düşersiniz.

Sevdiklerinizden kopmaktır bazen yaşam.
Mesafelerin aranıza girmesidir.
Saatlerce sürecek olan o uzun yola, gözünüz ve yüreğiniz geride kalarak gitmek zorunda olmanızdır. Alışkanlıklarınıza veda etmektir hayat.

Yaşadığınız, acı tatlı hatıralarla dolu, o çok sevdiğiniz evi, yüreğinizdeki acıya rağmen, bırakıp gitmek zorunda olmanızdır hayat.

Alıştığınız herşeyi bir gün gelir geride bırakmanız gerekir.
Oysa siz yaşama bu rutinliğiyle bağlısınızdır.
Hayatın bu rutinliğini sevmektesinizdir .
Tüm bu rutinliğin sizde yarattığı bağlılığa inat, bambaşka bir hayata yelken açmak gerekir bazen.
Doya doya bakarsınız herşeye.
İçinize doldurmaya çalışırsınız sığdığı kadarını.
Yaşadığınız, o sevdiğiniz yere bakarsınız uzun uzun, hasretle...
Sonra o çok sevdiğiniz sıcacık evinize.
Veda edersiniz tüm duvarlara bile.
Bir daha görmek belkide kısmet olmayacaktır.

İş arkadaşlarınıza bakarsınız hergün uzun uzun.
Bir daha kimbilir ne zaman göreceksinizdir onları.
Oysa ne çok an paylaşmışsınızdır onlarla, acı tatlı.
Bu kadar kolay mı olmalıydı ayrılık.

Son yaklaşıyordur.
Ve siz yeni bir hayata belkide, hiç hazır değilsinizdir.
Hiç bilmediğiniz, hiç tanımadığız uzak bir yerde, devam etmesi gerekiyordur hayatın.
Ve zamanın ne ikram edeceği meçhuldur.
Bu meçhulde korkutur sizi.
Çünkü siz emin olmayı, güvenmeyi istersiniz hep.
Bu karar alınırken size sorulmamıştır bile.
Ama şimdi bu ayrılığa ayak uydurmanız bekleniyordur.
İtiraz hakkınız yoktur.
Duygularınız hiçe sayılmıştır.
Yaşadığınız çıkmazda bile yapa yalnızsınızdır.
Kadın olduğunuz için mi mecbursunuzdur tüm bunlara?

Bu zor günlerde kimse yoktur yanınızda.
Ne bir teselli için çalar telefon, ne de bir destek için çalar evinizin kapısı.
Sessizliğe gömülür herşey.
O an anlarsınız ne kadarda yalnız olduğunuzu.
Nede çok iyi gün dostu varmış meğer...
Meğer acınızı paylaşacak kimseniz yokmuş.

Gözlerinize hücum eder yaşlar.
Tutarsınız, güçlü görünmek istersiniz.
Aslında güç kalmamıştır artık bedeninizde.

Bir darbedir bazen hayat, en zayıf halinizde en sert tekmesini vurur.

Gitme zamanıdır şimdi.
Tüm sevdiklerinize, tüm alışkanlıklarınıza, tüm bağlılıklarınıza rağmen...
Yakmak gelir içinizden herşeyi.
Tüm bu çaresizliğe inat.
Haykırmak gelir içinizden, tüm feryadınızı.
Oysa hiçbirini yapamazsınız bunların.

Elinizde tüm kırgınlıkların, yalnızlıkların, çaresizliklerin ve pişmanlıkların dolup taştığı bir bavulla, yaşlı gözlerinizle, paramparça yüreğinizle yola düşmektir tek geriye kalan...