Zaman bizi terk ediyor, zamansız ölüyoruz.

Kalpten kopanlar, kopuyor mu fikirden de? Zaman bizi terk ediyor, zamansız kalıyoruz. Zamansız gidiyor, zamansız ölüyoruz.

Bir çığlık birikiyor yüreğimde suskunluğa tutsak. Bırakmıyorum kelimeleri.

Elimi uzatıyorum yüreklerine elimi kırıyorlar; sırtımda taşısam belimi kırıyorlar.

Ağlamıyorum. Hislerim tutsak.

Sevmemeye çalışıyorum. Adımlarım geri gidiyor. Yüzüm nefesinden uzaklaşıyor. Etrafımı hüzün donatıyor. Her yanımı yokluk sarıyor. Oysa ne çok istedim varlığını.

Vefasızlığının ağırlığı yormadı beni. Aldığın neydi benden de veremedin; ne verdin de alamadın; neden kalamadın, var olamadın. Eksik olan neydi? Sor bu soruyu benliğine. Benliğinden alacağın cevap fazla gelecektir sana. Eksikliğini fark edeceksin. Dilin inkâr edecek, kalbin hissedecek, aklın bilecek. Boş ver dilini sen. Ben duymuyorum onu artık. O yüzden susuyorum ben de. Kalbimi dinliyorum.

Merak etme, bu yazının sonunda bir sonuca varmayacağım. Sonuçsuz kalacaksın! Nokta koymadım ben yaşanana. Virgül de yok; ara vermeyi sevmiyorum. Noktalamak da yakışmıyor bana zaten. Benim ünlemlerim senin kalbinde. Yeter ki hisset.

Şöyle bir geriye dönüp baktığında ne görüyorsun? Her ne görüyorsan o ben değilim unutma. O sensin! Sana ait gördüklerin. Benim gördüğüm yokluk. Senin yokluğun. Bendeki seni kurtarma çabalarım. Gözümden düşme diye uğraşlarım.

Ben vazgeçtim; bilmiyorsun. Çok garip: Hiçbir şey hissetmiyorum. Yüreğimin teli titremiyor artık. Sadece kekremsi duygular var. Ama içim rahat. Vicdanım desen aynı keza. Çünkü ben başardım seni kabullenmeyi. Olduğun gibisin. Ben de öyle.

Sadece, unuttuğun bir şey var geride: Söylemeyeceğim “sen bul” diye...

(((Osman Genç)))