Zaman geçtikçe...

Otobüsten indikten sonra git git varamadım parka. Oysa ben, stadyumu geçtin, oralarda bir yerde sanıyordum varacağım yeri, meğersem iyice ötelerdeymiş.

Saat iş sonrası olmuş 22.10; canımız sağ olsun be, canımızın mutluluğunu paylaşmaya gidiyoruz!...

Aşk telefonda, herkes seni soruyor, diyordu.

Tabii İdil Güneş'i gören, hani nerde bu güzel kızın babası? diye sormuştur. Baba çalışıyor. Çalışıyor da....

Neyse buldum sonunda parkı, müzik sesi yakalamıştı beni, ortalık cıvıl cıvıldı. Ben bütün gülen yüzleri severim hele aylardan temmuzsa!

Onların çoğunu o acı günden sonra bu mutlu günde ilk defa görüyordum. Bu bizim ayıbımız mı, İstanbul'un mu, zamanın mı, yoksa dünyanın mı?...

Bak ne güzel eğleniyor insanlar, alkışla mutluluğu.

Baba çok hoştu baba; heyecanlı, dinamik, duygulu, kendinden emin, kırılgan; ee kolay değildi, canı kızı evleniyordu; heyt bee!...

Daha dikkatli bakınca mekana, içindeki insanlara; o değişimi fark ettim, kötü mü? Hayır hayır, iyi iyi!...

Sanki zaman geçtikçe daha bir arar oluyor insan insanı.

1.Not: Sanki bir İtalyan filmindeydik.

2.Not:

Bir İtalyan filminde
rol almak harikadır,
baş rolde onlardı;
canlar güzeller,
ben filmin
son sahnelerinde gözüktüm;
ama iyiydim,
çünkü iyi bir filmdi bu,
ha bu arada
figüranlık da yakıştı bana!

Ş.Y.