Zaman Kesikleri...

Dün bitti...
Eskiydi zaman. Bizler yeniyetme koşturmacalarda...Sonra yeniyetme aşklar vardı. Kendisi değilse bile adı çat kapı geliveren. Sevmeler vardı ansızın ortaya çıkıpta sonu sanmalara varan. İnsanlar vardı, her biri bir diğerinden farklı ama bir o kadar da aynı olan öykülerin kahramanı...Bilirdik, her bir öykü bir diğerine bağlanırdı çünkü. Yaşardık, herbirimiz bir diğerinin öyküsünde misafir. Sanardık ve sanmalarda kalırdı herşey, sen, ben, diğerleri, ne varsa hayata dair...Sanardık ama gerçektik en azından. Peki ya şimdi...

Bugün yanıbaşımda...
Şimdiye dair pek birşey yok. Kalmamış, ne elimde avucumda, ne de aklımda...Herşey gözle görülmeyen bir sis perdesi altında. Zaman sarkacı dünle yarının arasında sıkışıp kalmış. Gidip gidip gelmeler yaşıyorum sürekli. Durduğum noktayı kaçırıyorum çoğu zaman. Adım atıp da gidemediğim bir kapı eşiğinden bakakalıyorum hayata...Aklımın almadığı, içimin sığmadığı bir yaşama kendimi sığdırmaya çalışıyorum. Sonra birden yanıbaşımda duran bugünü farkedip afallıyorum. Neden diye soruyorum. Geçici bir hafıza kaybı diyorlar. Geçsin diye bekliyorum...

Yarın belki gelir...
Tanığı olmayan düşlerin ağırlığı var belleğimde...Herşeye rağmen adını koyamadığım birşeyler var beklediğim. Gelir mi diye soruyorum. Lanet ancak yaşanırsa tükenir diyorlar. Görmezden gelerek bir savaşı bitiremezsin. Yarım kalmış bir hayatın üzerine yeni bir öyküyü inşa edemezsin. Ve sevemezsin kendini, kendinden kaçarak. Sen sadece bekle...Geçmişinden vazgeçmeden, bugününü yaşayarak...

Susuyorum.
Gözlerim kapalı...
İçimde zaman kesikleri...
Ne güzeldin bende bir bilsen diye düşünüyorum sonra aniden...
Bilmediğin ve bil(e)meyeceğin zamanların seyrinde giden ömrüme hayıflanarak...