Zaman ve insan

Cenin halinde ana rahmine düştükten, mezara düşene kadar ki insanın dünyadaki varoluş süreçi evrensel zaman içinde kısacık bile olsa kendisi için ömür kavramıyla ifade edilen uzun zamandır.
 
Sürekli akıp giden anlardan oluşan zamanın göreceli olarak başlama ve bitiş anları vardır. Cenin olma anıyla başlayan, ölüm anıyla biten insan; toplamı ömür kavramıyla ifade edilen zamanı yaşarken; damlaya damlaya bir bardak dolar gibi anlar birikerek yıllarla ömürle ifade edilen zaman dilimini oluşturmaktadır.
 
An saniye ise, aslında bir dakika bile insan yaşamı için çok önemlidir. Kendini her neye adamışsa; kimi kendi olmaya, kimi taklit olmaya, kimi zamanı yaşamaya kimi zamana hükmetmeye kalkışsa bile dakikalar, saatler, günler, haftlar, aylar, yıllar geçmekte ömrün bitişi duygusu yoksa bile ömür de bitmektedir.
 
Birey, hayatın bütününü ve kendi yaşamının akışını irdelediği zaman çok şeyin kendi insiyatifinde olmadığını görebilir. Zaten yeryüzüne kendi insiyatifi ile gelmemiş ve (olağandışı olan intihar dışında da) kendi insiyatifi ile gitmemektedir. İntiharı bir yana bırakın, ölümü istiyorum, bekliyorum diyen insan oranı % kaçtır ki?
 
Ömrün biteceğini, anların geçtiğini bilerek yaşayan? Geçen anların ölüme yaklaştırdığını hisseden insan oranı kaç ki? Eğer bu gerçek yaşayan her insana öğretilse ve bunu hissederek yaşasa; o zaman insan bilinci, davranışları yaşamın keyfini artırmaya yönelik olmaz mı? insanlar biribirlerine saygılı davranmaz mı?
 
Zaman denen devasa akıcı kavram içinde insan akarsudaki minnacık balık bile olamayacakken kendini çok şey zannetmesi kadar absürt bir durum olabilir mi?
 
İnsan; akıp giden zaman içinde geçici anlamsız fark ediliş olan gürültüde üretebilir, insanlık tarihine iz bırakan buluşlarıda. İnsanlık tarihinde unutulmayacak bir tek satırıda, hırsının ürünü olan agresiflikleride.
 
Ders alarak, haz alarak, anlatırken keyif verecek anılarla akan giden anlardan oluşacak ömürler dileğiyle.
 
Kadri KANPAK
02.03.2012
ÜSKÜDAR